Corona in de Stad

2002. Ik weet het nog goed… Net een cursus nagelstyling afgerond.

Hoog geblondeerd, in een grunge-achtige outfit van Roberto Cavalli, ging ik de deuren langs bij mijn vriendinnen, familieleden en goede kennissen om het maken van kunstnagels onder de knie te krijgen.

Gewapend met mijn materialen én de Philips gezichtsbruiner van mijn moeder. Het lieve mens hield nou eenmaal van een gebruinde teint, ook in de winter. Niet wetende dat dat huidje op de lange termijn erg veel weg zou hebben van een Mullberry tas in oak leather. Maar dat geheel terzijde. Gelnagels harden nu eenmaal uit onder uv-licht.

Vaak was het enigszins behelpen in de ‘werkruimte’ van iemand anders, maar op de strijkplank kon ik altijd rekenen. En na heel veel oefenen durfde ik eindelijk een kleine vergoeding te vragen voor het urenlange werk dat ik had geleverd.

Deze vergoeding zette ik snel om in een professionele uv-lamp zodat ik wat sneller kon werken en mijn moeder haar geliefde gezichtsbruiner weer voor het grijpen had. Het werkte, ik werd sneller en beter en kreeg steeds meer liefhebbers voor gelnagels. De tijd voor een tweede lamp was aangebroken, en voor een nieuwe cursus. Acrylnagels dit keer.

Van mijn vakantiegeld dat ik verdiende met mijn bijbaan in de videotheek kocht ik een elektrische vijl. Nu kon het echt serieuze werk beginnen.

2004. Ik verruilde het aan huis oefenen voor een plekje in een nagelsalon. Dit beviel mij uitermate goed. Veel interactie met klanten en collega’s. Erg gezellig en vooral heel leerzaam.

Het is eigenlijk met geen pen te beschrijven, maar ik probeer het toch. Ik ben een estheet en ik word gelukkig van mooie dingen zien en creëeren. Het blije gevoel van een perfect verzorgd uiterlijk is voor de meeste vrouwen het summum van geluk. Ik voel mij bevoorrecht dat ik dit gelukzalige gevoel deel met hen en daarbij aan bij kan dragen. Dit is wat ik het liefste doe en waarom mijn werk niet als werk voelt, maar als mijn passie.

2012. Eindelijk mijn eigen zaak! En eindelijk mijn visie in mijn vak uit kunnen oefenen zoals ík dat wil. Als een vis in het water. Veel nieuwe klanten, maar ook veel trouwe klanten die al heel lang bij me komen. Klanten die niet alleen maar voor hun nagels komen maar ook voor mij of om hun hart uit te kunnen storten of gewoon simpelweg te ontsnappen uit de hectiek van het stadse leven. Ik doe het graag en veel, heel veel.

2020. Het voelt gek heden ten dage om niet te mogen werken. Om niet mijn klanten te mogen verblijden met een goed, grappig of pittig gesprek en goed gelakte nagels.

Friedrich Nietzsche zei ooit: if it doesn’t kill you it makes you stronger. En zo is het. Ik hou van mijn zaak en nog veel meer van mijn klanten die eigenlijk niet alleen maar klanten zijn. Ik sta te popelen om weer aan het werk te gaan en mijn klanten te omhelzen.

Voor nu ga ik doen wat de helft van Nederland doet, in mijn badjas de zolder opruimen. Kijken of ik nog een ouwe gezichtsbruiner tegenkom.

07-05-2020

door Angelique Piso

Wat speelt er zich af achter die stille gevels in de Jordaan tijdens de lockdown? Het Verhalenfestival Jordaan vroeg buurtbewoners hun verhalen in te zenden – waar denken ze aan? Wat gebeurt er in hun levens?

Acht van de verhalen werden ingesproken door acteurs uit de buurt en verwerkt in de Luisterwandeling ‘Niks te zien’.