Corona in de Stad

Het is stil in Amsterdam…

de mensen zijn gaan gapen… het lied speelt continu door mijn hoofd en de tekst past zich aan, maar niet langer met de lichte weemoed van het nachtelijk uur. De pandemische stilte is als een sirene op de ’wet van de remmende voorsprong’. Wat staat ons te wachten?

Hoog kijk omhoog …

… want daarboven staat een keiharde staalblauwe lucht. Het onstuimig felle licht en de kleur blauw, die jarenlang verstoppertje speelden, geven de lege rakken en straten van de massatoerist een desolaat en weinig fotogeniek aanzicht. Een mondkapje dobbert eenzaam en alleen naar de Noordzee want nog niet door drijfvuilvissers en Bubble Barrier in het Westerdok opgevangen. Details van eigentijdse lelijkheid vallen genadeloos op. Pas als de schemering daalt en lantaarns worden ontstoken is de uitgestorven binnenstad weer poëtisch en vol Weltschmerz.

Waar zijn de mensen gebleven, waar zijn ze heen?

Ik hoor ook steeds dezelfde duif roekoeën die mij teruglokt naar mijn prinsengrachtjeugd waar ik, in de zonovergoten eetkamer me extatisch gelukkig waande in de ontdekking van dansende stofdeeltjes in de lichtstraal op de botervloot. Het zijn de goudrandjes aan het bestaan. Waar hebben die zich verstopt nu alles unheimisch aanvoelt, terwijl wij oudjes thuis moeten blijven en door de media worden aangeprezen als meelijwekkend in de gevarenzone, terwijl wij wereldwijd, universeel in allerlei noden verkeren, van gekmakende onzekerheden en ongemakken.

Spontaan stoppen vrienden, op het juiste moment, een gevleugelde vingerwijzing in mijn bus: Harry Potter, De Steen der Wijzen. Hoewel ik nooit in de ban van de ring was, is deze ongepolijste tovenaarsleerling een rijke ontdekking (honderden miljoenen zijn mij, al sinds de eeuwwisseling, voorgegaan) in het streven naar een brandschone wereld met een veertien-karaats goudeerlijke, niet beursgenoteerde samenleving, waarin geld alleen ruilmiddel is. Waarin wormen en maden van hedendaagse, mentale vermoeidheid worden ingeruild voor plezier, creativiteit, strijdlust en flexibiliteit van onze kinderen van nu, de ouderen van morgen.

Genoeg geluld. Tijd voor actie.

Alle, jonge en oude Harry Potterwereldburgers verenigt u: Op naar een nieuwe aarde.

Mei 2020

door Marijke Winnubst

Wat speelt er zich af achter die stille gevels in de Jordaan tijdens de lockdown? Het Verhalenfestival Jordaan vroeg buurtbewoners hun verhalen in te zenden – waar denken ze aan? Wat gebeurt er in hun levens?

Acht van de verhalen werden ingesproken door acteurs uit de buurt en verwerkt in de Luisterwandeling ‘Niks te zien’.