Corona in de Stad

Maart 2021 – In alle stadsdelen maken tal van vrouwen het verschil. Vrouwen zetten zich in voor kwetsbare buurtbewoners, voeren actie voor een hoger minimumloon of zetten zich in voor gratis maandverband. Zes vrouwen vertellen wat hen drijft en wat Internationale Vrouwendag 8 maart voor hen betekent.

TEKST Marcel Schor en Trudy Admiraal BEELD Willeke Duijvekam

Sonja Hendriksma © Willeke Duijvekam

“Ik sta gewoon mijn mannetje”

Sonja Hendriksma (57)

Sonja Hendriksma is vrijwilliger (30 uur per week) en kookt twee keer per week voor kwetsbare mensen in Amsterdam-Noord. Ze was in januari een van de winnaars van De Nieuw Amsterdam Prijs, voor haar bijzondere bijdrage aan de stad tijdens de corona-crisis. “Mijn vader was kok in het leger en ging in de jaren negentig koken in het daklozenpension van mijn broer. Ik heb het vak daar van hem geleerd.” Het pension moest helaas stoppen, zegt ze. “Ik ben daarna wekelijks gaan koken in Buurtkamer Bloemenbuurt voor 25 oudere buurtbewoners.”

De Buurtkamer ging vorig jaar maart door de corona-crisis dicht. Nu kookt ze met drie collega’s in jongerencentrum De Valk. “We zijn overgestapt op het bezorgen van warme maaltijden aan huis. Twee keer per week koken we voor circa honderdtwintig mensen uit heel Noord. Het gaat om gezinnen, alleenstaanden en ouderen. Het aantal aanmeldingen groeit nog steeds. De maaltijden zijn gratis omdat we subsidie krijgen van het stadsdeel. We koken stampotten, pasta, nasi en gebruiken veel verse groente.” “We overhandigen de maaltijden en maken een praatje. Als we vermoeden dat er iets aan de hand is, komen we nog een keer apart langs . Waar nodig schakelen we de hulpverlening in.”

Sonja zet zet zich graag in voor andere mensen. “We hebben vorige maand een Valentijnsdiner voor 650 mensen gekookt, samen met professionele koks van de Tolhuistuin.” Met Internationale Vrouwendag (8 maart) heeft ze niet zo veel. “Ik sta gewoon mijn mannetje. Als het moet kook ik alleen voor honderd mensen. Ik raak niet gauw in paniek, als iets aanbrandt, vind ik een oplossing.” (MS)

Maureen Hubbard © Willeke Duijvekam

“We kregen huilende ouders aan de lijn”

Maureen Hubbard (42)

Maureen Hubbard is projectmanager bij Stichting Carabic en zet zich in voor kwetsbare mensen in Amsterdam-Zuidoost. Ze won in januari (met drie anderen) De Nieuw Amsterdam Prijs voor haar bijdrage aan de stad tijdens de corona-crisis. “Mijn collega Leila Azzam en ik zijn veertien jaar geleden begonnen. Aanleiding was de gemiddeld lage Cito-score in het stadsdeel. Met leraren gingen we bijlessen geven waardoor het niveau van veel kinderen omhoog ging. De laatste jaren proberen we de betrokkenheid van de ouders te vergroten.”

Maureen runt met haar collega een informele voedselbank. “Door de corona-crisis werden we gebeld door huilende ouders die niet meer te eten hadden omdat de kinderen vierentwintig uur per dag thuis zaten. De extra kosten voor eten en drinken konden ze niet betalen. We zijn onmiddellijk begonnen om dertig gezinnen te voorzien van brood, groente en fruit. Maar we hadden niets om op die boterhammen te smeren. We hebben een oproep verspreid. Mensen gingen suiker en jam doneren.” Een flyer kwam terecht bij het ministerie van Defensie. “Doordat veel oefeningen niet door gingen, kregen we 23 pallets met houdbare producten.”

De vraag naar voedselpakketten in Zuidoost stijgt sinds de tweede lockdown met de dag. “We zitten al op ruim duizend per week.” Het gaat vaak om mensen die net iets te veel inkomen hebben voor de reguliere voedselbank. Ook helpen ze ongedocumenteerden. Maureen is blij met Internationale Vrouwendag . “Ik vind het belangrijk dat vrouwen zich overal ter wereld maximaal kunnen ontplooien. Er zijn gelukkig positieve veranderingen. Vrouwen zijn steeds beter vertegenwoordigd in de politiek en het bedrijfsleven.” (MS)

Jorine van Hooijdonk © Willeke Duyvekam

“Ik ben een vrolijke pitbull”

Jorine van Hooijdonk (60)

Jorine van Hooijdonk was intern begeleider op een basisschool en zit zonder betaald werk. Bij de eerste lockdown zag ze een berichtje voorbij komen in de buurtapp. “Een buurvrouw vroeg ons wat extra boodschappen te halen voor ongedocumenteerden in de stad. Hun baantjes vielen in de corona-crisis het eerst weg. Als je geen papieren hebt, kun je geen beroep doen op hulp van de overheid. Je bent zelfs niet welkom bij de Voedselbank. De nood was hoog.” Toen de tweede lockdown zich aandiende, startte Jorine de Actie Boodschappen. Elke week vraagt ze een product waaraan veel behoefte is. Babymelkpoeder bijvoorbeeld. Ze appt haar hele netwerk. “Ik werk samen met pastor Gianni da Costa. We helpen 900 Braziliaanse gezinnen, het vet is van de botten.”

Als het gaat over feminisme noemt Jorine zichzelf een ‘extreme laatbloeier’. Ze legt uit: “Het was thuis normaal om te gaan studeren en een zelfstandige vrouw te worden. Dat heb ik gedaan. Maar ik was een pleaser, niet al mijn talenten kwamen er uit.” Haar leven veranderde zeven jaar geleden. “Ik werd afgekeurd omdat ik blind werd. Ik heb twee keer een hoornvliestransplantatie gekregen, een langdurig traject. Nu haal ik alles in en stap op iedereen af. Ik ben een vrolijke pitbull.”

Ze kan zich opwinden over de positie van vrouwen anno 2021. “Jarenlang was feminisme een vies woord. We dachten dat we er al waren, maar het is nog erger dan in mijn tijd. Vrouwen die in de zorg werken, zijn hun economische zelfstandigheid verloren door flexcontracten. Dat mag vrouwen overkomen onder het mom van hervorming. We moeten ons on-koloniseren en niet zo snel de knietjes buigen voor kerels!’’ (TA)

door Marcel Schor en Trudy Admiraal - MUG Magazine

Dit artikel is onderdeel van de zaal ’21 maanden armoede’ van MUG Magazine. MUG is gratis te krijgen op 300 plekken in de stad, waaronder supermarkten en bibliotheken, en bevat tips en informatie over werk en inkomen, armoedebestrijding en schuldhulp.