Corona in de Stad

Voor deze video dacht ik na over de volgende vraag: is het schrikbeeld van fysiek isolement dat velen nu ervaren, iets waar we in de toekomst rekening mee moeten houden? En hoe kan kunst daarin verbinden?

Eigenlijk zie ik veel schoonheid in isolement. Het doet me denken aan een retraite in een klooster, of überhaupt een periode van terugtrekking en reflectie. Voor het eerst sinds tijden is de wereld even op pauze gezet. Alle processen staan stil en mensen zijn teruggeworpen op zichzelf, hun geliefden en hun directe naasten. Carrières en banen maken even niks meer uit. Daarbij knapt de natuur op. Er is nooit een beter beleid geweest tegen klimaatverandering als de wijze waarop we nu met onze wereld omgaan.

Tegelijkertijd realiseer ik me natuurlijk ook dat dit geen fantastische tijd is, gezien het aantal doden en de belasting van ziekenhuizen. Ook is isolatie niet voor iedereen plezierig. Tijdens het denken over deze vraag, moest ik denken aan een vriendin van mij. Zij heeft lang geworsteld met een depressie en is uiteindelijk door zelfdoding om het leven gekomen. Het duurde drie dagen voor ze werd gevonden.
In de video die ik maakte en ook in de tekst die ik erbij schreef, zocht ik naar deze tweeslachtigheid. Met enerzijds de reflectie en de schoonheid van isolatie, en anderzijds de angsten en problemen die hebben geleid tot deze uitzonderlijke situatie.

Het vouwen van een origamivogeltje vind ik een mooi symbool hiervoor. Het vangt het gevoel van verveling. Het voelt ongedwongen en het vouwen heeft een bepaalde soberheid die past bij deze situatie. En tóch schuilt er hoop in. Daarnaast is het een eerbetoon aan diezelfde vriendin. Niet lang voordat ze stierf maakte ze een aantal prachtige video’s waarin ze speelde met origami als symbool.

De muziek is van Manu Chao en het nummer heet Minha Galera. De exacte betekenis van het nummer is een beetje onduidelijk, maar het lijkt een soort lofzang waarin de zanger simpelweg alles opnoemt waarvoor hij dankbaar is in het leven. Zijn vrienden, geliefden, voetbal, Capoeira, eten en zijn cannabis. Het nummer draagt, net als mijn video, een simpele structuur in zich. Maar het zoekt, in mijn optiek, ook naar een melancholische lading. Manu Chao lijkt dit nummer als een reflectie te gebruiken om zijn dankbaarheid uit te spreken voor alles om hem heen: van de grote dingen tot het allerkleinste.

door Yair Callender