Corona in de Stad

Dit jaar bracht de ramadan de nodige spanningen met zich mee.

Daar waar ik me altijd verheugde op sereniteit, was ik nu gespannen

Voor het eerst solo de ramadan in, zelf koken, zelf opstaan, zelf het vasten verbreken zonder anderen om mij heen. 

De spanning van het werken in een ziekenhuis waar de eerste corona-opvangen gedaan worden ging over naar spanning over het onbekende van een eenzame ramadan

Als verpleegkundige weet ik dat stress nadelig is voor de weerstand, die bij mij al laag genoeg is

Probeerde het positieve alsnog in te zien

Opnieuw laden en stellen van doelen gaan nog door

Bellen met mijn ouders en familie kan altijd nog

Wellicht brengt deze periode mij nog dichterbij mezelf

Dat deed het

Emoties onder controle, spanningen ontspannen middels afleidingen

Daar waar het schrijven in het begin niet lukte, ben ik nu herstart met het bijhouden van een dagboek

Raak geïnspireerd door het alledaagse, zoom in op hetgeen we vergaten

Meditaties, gebeden, koken, zelfstandigheid, schrijven, nieuwe platforms ontdekken, open mics

Doorgaan met trainen, nieuwe trainingen aangaan, onwijs veel nachtdiensten, stemtraining, tekenen

Ik houd mezelf bezig, leef in dankbaarheid en ben tevreden

Voor het eerst bij mijn moeder geweest, een paar dagen geleden

Mijn pasgeboren neefje toch durven vasthouden, na zes weken 

Durf steeds een beetje meer, ken m’n lichaam vele malen beter

Een met mezelf, iets verder van m’n medemens

Weg van de ruis, blik naar binnen

Nu een echte volwassene, zei ik laatst nog tegen een vriendin

Deze ramadan voor het eerst niet gebivakkeerd bij mijn moeder

Mezelf leren ontplooien, allang al, maar nu echt!

Nu een met de honger van een ander, niet enkel voor eten, ook voor aanraking, voor liefde, voor contact

Een met de honger voor connectie

Tevens het voeden van de ziel

Ik sta stil

Nee, nu echt stil 

Daar waar ik streed om op te treden, op zoek naar meer, meer, meer

Kom ik er nu achter dat ik veel heb gedaan, vrij veel

Al zijn er nu nog tien dagen te gaan,

kan ik met trots en tevredenheid terugblikken

De ramadan in quarantaine heeft me de waarde van zelfreflectie doen herleren. 

~ Lady General ~

Mijn neef Ilias Zian benaderde mij met de vraag of ik iets wilde inzenden voor het Amsterdam Museum. Nu mijn optredens letterlijk stilstaan, sta ik natuurlijk te springen om ergens weer in te mogen participeren. Hierom heb ik mijn tekst met de focus op ramadan in quarantaine geschreven. Begrijp mij niet verkeerd, ik schrijf nog elke dag, toch voelt dit anders dan schrijven in opdracht en al helemaal anders dan optreden.

Dit jaar bracht de ramadan de nodige spanningen met zich mee

Daar waar ik me altijd verheugde op sereniteit, was ik nu gespannen

Voor het eerst solo de ramadan in: zelf koken, zelf opstaan, zelf het vasten verbreken zonder anderen om mij heen

De spanning van het werken in een ziekenhuis, waar de eerste corona-opvangen gedaan worden, ging over naar spanning over het onbekende van een eenzame ramadan

Als verpleegkundige weet ik dat stress nadelig is voor de weerstand, die bij mij al laag genoeg is

Probeerde het positieve alsnog in te zien

Opnieuw laden en stellen van doelen gaan nog door

Bellen met mijn ouders en familie kan altijd nog

Wellicht brengt deze periode mij nog dichterbij mezelf

Dat deed het

Emoties onder controle, spanningen ontspannen middels afleidingen

Daar waar het schrijven in het begin niet lukte, ben ik nu herstart met het bijhouden van een dagboek

Raak geïnspireerd door het alledaagse, zoom in op hetgeen we vergaten.

Meditaties, gebeden, koken, zelfstandigheid, schrijven, nieuwe platforms ontdekken, open mics

Doorgaan met trainen, nieuwe trainingen aangaan, onwijs veel nachtdiensten, stemtraining, tekenen

Ik houd mezelf bezig, leef in dankbaarheid en ben tevreden

Voor het eerst bij mijn moeder geweest, een paar dagen geleden

Mijn pasgeboren neefje toch durven vasthouden, na zes weken 

Durf steeds een beetje meer, ken m’n lichaam vele malen beter

Een met mezelf, iets verder van m’n medemens

Weg van de ruis, blik naar binnen

Nu een echte volwassene, zei ik laatst nog tegen een vriendin

Deze ramadan voor het eerst niet gebivakkeerd bij mijn moeder

Mezelf leren ontplooien, allang al, maar nu echt!

Nu een met de honger van een ander, niet enkel voor eten, ook voor aanraking, voor liefde, voor contact

Een met de honger voor connectie

Tevens het voeden van de ziel

Ik sta stil

Nee, nu echt stil 

Daar waar ik streed om op te treden, op zoek naar meer, meer, meer

Kom ik er nu achter dat ik veel heb gedaan, vrij veel

Al zijn er nu nog tien dagen te gaan,

kan ik met trots en tevredenheid terugblikken

De ramadan in quarantaine heeft me de waarde van zelfreflectie doen her-leren. 

door Mariëm Zian, a.k.a Lady General