Corona in de Stad

Onze vereniging kent mensen zonder computer. Waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ik ben zelf degene die de nieuwsbrieven bij hen in brievenbussen stopt. Zo ook tijdens het begin van de coronacrisis. De lucht was staalblauw. Coronablauw.

Een van de leden woont aan het Pentagon. Wat is dat toch voor straat? Gewoonlijk stuur ik hem over de post. Maar vandaag mooi eens niet; al zegt Mark steeds dat we thuis moeten blijven. Burgerlijke ongehoorzaamheid van mijn kant.

Op mijn ronde kwam ik via de Wibautstraat, waar ooit het Weesperpoortstation stond en een emplacement was en de Weesperpoort, en waarvoorbij nu nog de tot verkeersweg verworden dito straat is, terecht bij de Zuiderkerk. Daar is een vijfhoekig bijna gesloten bouwblok. “Is dit het Pentagon?” “Welzeker; het straatnaambord wordt helaas altijd gestolen.” Is er geen andere oplossing, denk je dan. Best lastig voor een postbode zonder ruimte-oriëntatie!

Onze stad deed me denken aan de bijzondere foto’s uit de jaren ’60 van de 19^e eeuw. Wegens de heel lange sluitertijden – het was het begin van de fotografie – moest de straat toen helemaal leeg van mensen worden gemaakt om een plaatje te kunnen schieten. Mooie verstilde foto’s. Dat zou nu heel gemakkelijk geweest zijn. Bijvoorbeeld op de wallen, waar het doodstil was. Het leek wel een stad na een catastrofe. Ik werd er somber van, hoe mooi het in de zon er ook uitzag. Ervan genieten kon ik niet, iemand als Maarten ’t Hart waarschijnlijk wel. Ooit was het op zondag altijd zo. Dat was wel fijn toen.

Tegen de Armeense kerk aan de Krom Boomssloot zag ik een voor mij nieuwe plaquette ter herdenking van de Armeense genocide in 1915, ook in het Armeens. Wat een catastrofe! Je ziet altijd iets nieuws. Zeker op zo’n dag.

Terug naar huis via de stille Plantage Middenlaan.

Er was nog een adres te doen in de Dapperbuurt. Ik zette mijn fiets neer tegen het hek van het Oosterpark en liep er door de Reinwardtstraat naar toe. In die straat was een verjaardag gaande met levende muziek; een versterkte gitaar met mooie liedjes. Ik mocht blijven luisteren. Iedereen hield zich aan de 1,5 meter. Wat een verrassing in de uitgestorven stad. Ik werd er even blij van.

Voor een kopje koffie (wist ik) reed ik even om langs restaurant Poesiat & Kater in het oude Dierenasyl (vooral voor onze huisdieren), met de opmerkelijke naam die puur toeval is. Als je je consumptie maar zelf binnen ophaalde! Op het buitenterras dronk ik die zittend op. Ook dat een staaltje van burgerlijke ongehoorzaamheid. Alles leek even normaal. Kocht uit waardering 2 flesjes van hun heerlijke bier voor thuis. Te weinig eigenlijk.

Zo had ik best een afwisselende en zonnige middag. Maar de crisis was nog lang niet voorbij.

door Jan Dijk