Corona in de Stad

In 1994 regisseerde ik het stuk ‘Nou daar zitten we dan’ gebaseerd op een kort verhaal (1931) van Dorothy Parker. Twee mensen in een treincoupé, net getrouwd. Ze zijn op huwelijksreis. Hij kan maar aan één ding denken en zij ook. Hij kan niet wachten tot het moment daar is. Zij hoopt dat het moment nooit zal aanbreken. Geen van beiden spreekt erover en tegelijkertijd is dit het enige waar ze over praten. Ontzettend grappig met een perfecte timing en een atmosfeer om je vingers bij af te likken. Op één of andere manier moet ik aan dat stuk en die atmosfeer denken. De betekenisvolle stiltes, de absurditeit van de situatie, het niet-weten. Dicht op elkaar in een kleine ruimte, onontkoombaar.

Ik ben dol op stiltes. Met name die stiltes die iets vertellen; waardoor je naar een andere laag, een andere frequentie ‘moet’ gaan om te begrijpen wat er eigenlijk gezegd wordt.

Welk innerlijk gebaar, welke intentie spreekt daar? Wie spreekt daar?

Deze coronatijd brengt mij naar zo’n stilte. Het nodigt mij uit om te luisteren. Om anders te luisteren. Alsof mijn eigen waarnemingsinstrument uitgenodigd wordt om opnieuw af te stemmen.

Het gezoem van de zooms leidt mij steeds meer af. De digitale drukte, de troost-tv, de initiatieven via email en WhatsApp.

Tegelijkertijd openen zich nieuwe ruimtes. Voor het eerst hoor ik de net geboren merels in het nest in mijn tuin. In de ruim dertig jaar dat ik hier woon, is dit nog niet eerder gebeurd!

Ik sluit mijn ogen en luister naar de stilte. Mijn oor luistert rondom en vangt haarfijn alle trillingen en frequenties op.

De wereld begint te zingen en mijn oor maakt een oor-sprong!

Diep in mijn lichaam slaat het leven aan het componeren. De hoge frequenties van net geboren, piepende mereljonkies mengen zich met het rustige tikken van mijn hart, de klokken van de westertoren vallen in, mijn darmen rommelen luidruchtig in het interval.

De insecten zoemen, de planten trillen onhoorbaar mee. Een elektrische boormachine zwelt doordringend aan. De wind neemt over en blaast een toontje mee.

Een uniek concert. Zomaar op vrijdagochtend.

08-05-2020

door Marjolein Baars

Wat speelt er zich af achter die stille gevels in de Jordaan tijdens de lockdown? Het Verhalenfestival Jordaan vroeg buurtbewoners hun verhalen in te zenden – waar denken ze aan? Wat gebeurt er in hun levens?

Acht van de verhalen werden ingesproken door acteurs uit de buurt en verwerkt in de Luisterwandeling ‘Niks te zien’.