Corona in de Stad

14 maart 2020. Ik zit in de trein naar Alkmaar, wat onwennig en ongemakkelijk.

Een afspraak die al lang geleden gemaakt was, gaat toch door, ondanks de maatregelen die gisteren zijn aangekondigd. Iedereen blijft thuis, scholen gaan dicht. Op dit moment is de horeca nog open, maar op het Centraal Station was de stilte voel- en zichtbaar. Ik zit praktisch alleen in de coupé en realiseer me nog niet goed wat er gaande is. Ik stuur voor alle zekerheid toch nog even een appje naar de kennis waarnaar ik op weg ben om te vragen of haar housewarming party wel doorgaat. Per slot van rekening zijn het wel rond de vijftien mensen die verwacht worden.  Ja hoor het feestje gaat gewoon door.

15 maart 2020. Ik zit in de trein terug naar huis. Het is stil. Ik ben blij dat ik nog wat mensen gezien en gesproken heb, want ik realiseer me dat dit alles nog wel even kan gaan duren. Ik loop het station uit, de stad in. Cafés en restaurants hebben hun deuren gesloten.

Hier en daar lopen wat verdwaasde toeristen over straat, de grote verstilling is begonnen.

Op weg naar huis zijn de straten verlaten, het voelt alsof ik in een film terecht ben gekomen.

Stil en onder de indruk loop ik door. Wat staat ons nog te wachten?

Vandaag 23 april 2020. Ruim vijf weken na de dag dat het leven voorgoed veranderde. De eerste twee weken waren de weken van rusten, lummelen en veel reflecteren over de afgelopen maanden waarin ik het heel druk had gehad en vaak dacht ‘zo wil ik het niet meer’. Het is alsof mijn smeekbede verhoord werd; alles wat maar enigszins stress opleverde, ligt stil. Geen hectisch kantoorwerk meer, geen notulen te maken voor de werkgroep waarin ik zit als vrijwilliger, niets meer te regelen voor mijn Vrouwenweekend, geen verjaardagen af te lopen. Kortom niets ‘moet’ meer.

Langzaam komt mijn lijf en later mijn geest tot rust.

Ik besef me hoe ik maar doorgehold heb en waardeer de stilte in mijn huis en mijzelf. In de derde week bezig geweest met schilderklusjes, kasten opruimen en zaken uitzoeken.

De afgelopen week, net voordat ik jarig werd, sinds lange tijd de vloer weer eens gesopt en in de was gezet. En dan maar meteen de kamer opnieuw ingericht.

Alles lijkt op zijn plek te vallen. Gelukkig geen zieken in mijn omgeving gehad en ook de familie is gespaard gebleven. Het voelt alsof nu het nieuwe tijdperk mag starten, maar hoe ik en wij dit gaan invullen ligt nog helemaal open.

Wat ik wel geleerd heb is dat het zo belangrijk is vanuit rust de dingen te doen en vooral er te zijn voor en met elkaar. Ik hoop dat deze tijd ons nieuwe inzichten en verbroedering mag geven.

14-03-2020

door Veronique Schol

Wat speelt er zich af achter die stille gevels in de Jordaan tijdens de lockdown? Het Verhalenfestival Jordaan vroeg buurtbewoners hun verhalen in te zenden – waar denken ze aan? Wat gebeurt er in hun levens?

Acht van de verhalen werden ingesproken door acteurs uit de buurt en verwerkt in de Luisterwandeling ‘Niks te zien’.