Blijf staan
Het hout mist ons, alle aaibare kamers,
het bed van de vriend, kom blijf nog even
staan. Een omhelzing kun je thuisbezorgen
net als dit geluid, deze roep, dit gebed.
Kijk: de trapleuning geeft ons balletles
en de tram zingt ’s nachts een liedje
over hoe de duiven eruitzien als ze in slaap
gevallen zijn.
In opdracht van Amsterdam Museum schreef Iduna Paalman dit gedicht over de collectie van Corona in de Stad. Paalman liet zich inspireren door de bonte verzameling verhalen uit de collectie: van inzendingen over thuis-balletlessen tot beelden van duiven in een lege stad. In Blijf staan gebruikt Paalman de rijkdom van de collectie om de antropomorfe ervaring van de dingen te beschrijven die vele mensen hebben ervaren in isolement: de tram begint met zingen, de kamers worden aaibaar. Misschien is het precies deze creatieve verwarring die zoveel Amsterdammers ertoe heeft aangezet hun ervaringen te delen op Corona in de Stad.
Onze
partners
