Corona in de Stad

Leren leven met stilte.
Marguerite Berreklouw

De stilte waarin Corona zich hult is verraderlijk. 

Wereldwijd implodeert de economie, langzaam maar zeker, zoals een landende luchtballon. Arme mensen worden bedreigd in hun voortbestaan. Tegelijkertijd bevind ik me in een vacuüm. Ik loop over een pleintje, dat ik deel met een kraai, die in een bloeiende prunus zijn veren zit te poetsen. Verder, niemand.  Ik kijk  uit over lege wegen, geen trams, geen auto’s, geen bestelbusjes, geen scooters, geen fietsen, ja misschien een kind op een step. Geen gebel, getoeter of het geluid van optrekkend verkeer. Geen stemmen… ik deel de wereld met niemand meer, omdat ik me aan niemand erger, niemand iets aan mij vraagt, niemand iets van mij wil, niemand mij nodig heeft. De stilte heeft mijn leven geabsorbeerd.

Ik betrap me erop dat ik soms niet meer weet welke dag het is en dat ik moet nadenken over de datum. De uitdaging om zowel geestelijk als lichamelijk aan te blijven staan, wordt groter.

Doordat de lucht schoner is, slaap ik beter en dieper. Voor mijn ontbijt neem ik alle tijd en neem dan meteen de eerste lichting rampspoed tot me. Mijn benedenbuurvrouw, een verfent roeister, heeft me vertelt dat ze bij wijze van cardio-fitness in tien minuten vijftien keer de trap of en af rent. Ik doe dat ook en hang na vier keer buiten adem over de balustrade. Een uitdaging erbij.

Ik probeer dagelijks wat oefeningen te doen en samen met een uur wandelen en zo gezond mogelijk eten. Ik hoop dat het virus mij overslaat.

Overdag verdeel ik mijn tijd tussen wat tekenen, schrijven, oefenen op mijn blokfluit en lezen. De tijd hangt als een mist om me heen. Me ergens op concentreren helpt om de dag door te komen. De avonden zijn makkelijker. Met mijn kat naast me laat ik me meevoeren door wat ik aan interessants vind op de televisie en het internet. Ik neem me voor om te vasten van het nieuws, maar dat lukt niet. Ik voel verdriet over de planeet, over de mensheid. Zoals iedereen zou ik graag even in de toekomst willen kijken. Wat leren we hiervan? Veren we terug in onze oude manier van leven en geld verdienen? Zou de planeet niet beter af zijn zonder mensen? Hoe komen we deze crisis te boven? Wat zullen jongeren doen over een paar weken? Waarom kopen handelaren dollars op, terwijl Amerika als samenleving wankelt? Wie zullen winnen? Wie gaan eraan?

Ik probeer om me verbonden te blijven voelen met de mensen van wie ik familie ben en met mijn vrienden, maar dat wordt steeds moeilijker. Ik zie nog maar enkele van mijn vrienden. Mijn nicht en haar man willen geen fysiek contact met ons, ouderen. Wel bellen we of face-timen we regelmatig. Mijn broer stelt voor om elke dag even te video-whatsappen, maar laat vervolgens niets meer van zich horen. Als ik hem voorstel om contact te houden, zegt hij dat ik hem niet zo moet claimen. 

Sommige mensen, die ik ken, trekken zich volledig terug en sturen sporadisch een whatsappje met een mededeling over zichzelf. Ik snak naar iemand, die me belt en vraag hoe het met me gaat, maar zelf doe ik dat ook niet meer. Ik zal voorlopig moeten leren leven met de stilte.

Leren leven met stilte gaat over wat er met je gebeurt als het leven om je heen stil valt en als niemand je meer wil zien, omdat je oud en kwetsbaar bent.

door Marguerite Berreklouw