CovidKroniek#8, 24-3-20
door Diana Ozon
‘Ik dacht: ik doe het gewoon’
‘Renate wacht op een hartoperatie. Ze mag dan ook absoluut niet besmet raken met corona. Ze ziet niemand; ze komt nergens. Dat maakt haar erg eenzaam. Ik bel haar om de dag, zeker wel een halfuur lang. Soms bel ik haar als ik in mijn eentje aan het fietsen ben. Ze kan dan via mijn ogen naar buiten kijken. Hey Renate, zeg ik dan, ik ben nu bij de plas. Het is er prachtig. Ik zie de vogels laag over het water vliegen. Er komt nu net een dun zonnetje door.
Ik zag een oproep staan voor belmaatjes. Ik dacht: ik doe het gewoon, ik zie wel of het klikt. Eerst waren de gesprekken aftastend. We hadden het over de jurk die ze aan het maken is. En over de tuinbonen die vooral lekker zijn met pittige mosterd. Maar gaandeweg werden de gesprekken vertrouwelijker. Zo hebben we het vaak over de spannende tijd die voor haar gaat komen vanwege de operatie. We hebben het over haar angsten en onzekerheden. En dat ze nauwelijks contact heeft met haar dochter. Dat vindt ze van alles wat ze meemaakt het ergste. Laatst was Renate jarig. Toen heb ik haar maar even gebeld.
Als kind heb ik moeten zorgen voor mezelf en voor mijn broertje. Mijn jeugd is een aangrijpend verhaal, dat niet meer verteld hoeft te worden. Misschien is het toen in me gegroeid om er te zijn voor anderen, op welke manier dan ook. Ik heb destijds veel zelf moeten dragen en ik weet daardoor hoe belangrijk het is dat er iemand naar je omziet. Mijn leven nam daarna een wending: ik heb het goed, met veel lieve mensen om me heen. Maar ergens weet ik nog hoe het is om niemand te hebben. Dat is heel eenzaam.’
Manon Albers (56)
Belmaatje bij De Regenboog Groep
door Manon Albers
Volgende verhalen
De Geschokte Stad
Onze
partners
