Corona in de Stad

Carine Crutzen vertelt:

De zon scheen volop in die dagen

Het voorjaar beloofde een prachtige zomer.

Tot C, alias Vrouw Holle,

haar gekroond kristal uitstrooide over de aarde

als onzichtbare sneeuw.

Basta! Het is genoeg geweest.

Eeuwenlang heb ik me hier uitgesloofd,

al die droevige verhalen moeten aanhoren,

van evenzovele miskende kinderen die

door hun ouders geestelijk verwaarloosd zijn.

De sprookjeskastelen sterven uit.

Wie problemen geeft wordt naar een jong afgestudeerde psycholoog gestuurd,

of naar een klooster, waar ze bij bejaarde gelovigen in de watten worden gelegd.

Sommigen gaan achter slot met duizend kamertjes om zichzelf weer terug te vinden.

Gelukkig voor hen zijn ze door de roomservice met gsm signaal te lokaliseren.

Het degelijke strafwerk wordt niet meer in ere gehouden.

Nu, met dat COVID-19-virus dus, gaat geen mens meer de deur uit, arme kinderen mogen niet de straat op gejaagd worden. De buitenschoolse opvang staat met smacht te wachten op slachtoffertjes.

En zit ik hier eenzaam in mijn put. Werkeloos. Niemand die naar mij omkijkt en moet mijn eigen bed opmaken.

Hondenbezitters laten hun onaangelijnde dieren tegen mijn huis pissen.

Om die mensen een lesje te leren heb ik mijn beerput, want zo mag je het wel noemen, met zoveel ellende als ik hier te verwerken kreeg, eens lekker uitgemest. Hoeveel ezels en paarden ik hier moest verzorgen. Ik zou er boeken vol over kunnen schrijven.

Alle  lege drankflessen en koninklijke kristal dat mij als dank bezorgd is heb ik opgeruimd. Heerlijk, alles aan diggelen smijten en naar buiten gooien. Dat lucht op.

Wie het lef heeft nog in mijn buurt te komen met de gedachte dat ik een wens put ben moet goede ogen hebben wil hij zich niet verwonden.

Het is lente en tijd voor verandering.

Zoals alle mondige overjarige ouderen zit ik hier in quarantaine.

Ik kom uit die put!

Het leven mag dan geen sprookje zijn,

Ik heb een blind date en wacht op die jonge god

met een pracht van een luchtkasteel

om samen nog lang en gelukkig

op een roze wolk te leven.

eens

toch een sprookje.

©WR 30-4-2020

Ik zit al weken als oudere in huis. Van een nicht ontvang ik af en toe per mail een tekstregel waarvan men dan een troostverhaaltje moet maken. Bij gebrek aan gesprekspartner ontdek ik dat ik het leuk vind om te schrijven, dit keer over een opstandige Vrouw Holle.

door Willy van Weerdenburg