Corona in de Stad

September 2020

Dit keer is het anders

Hoe ziet het leven eruit over een paar jaar wanneer je met je corona-diploma opzoek gaat naar werk in een post-corona tijdperk, vraag ik me af? We zijn er nog niet, we zijn pas onderweg naar een tweede besmettingsgolf, en waarschijnlijk een hierop volgend tweede ontslaggolf. Hoe de wereld er over een jaar of twee uit zal zien weet niemand. Er hangt een grijze wolk, hoe donker is nog maar de vraag.

Tijdens de vorige crisis was ik studente en niemand wist in welke situatie we zouden verkeren als die eenmaal voorbij was, maar uit voorgaande ervaringen konden ze dat ongeveer voorspellen. Het kwam uiteindelijk ook goed en ik had geluk dat de arbeidsmarkt op den duur aantrok. Maar dit keer is het anders, nooit van tevoren hebben we te maken gehad met een crisis van dit kaliber. Dit keer waren het niet de hebberige bankiers, dit keer was het een onzichtbare macht die we niet lijken te kunnen grijpen.

Hoe zal dat zijn voor de nieuwe studenten met een corona-diploma op zak, een halfbakken introweek en geen flauw idee wanneer hun studentenleven écht begint. Om niet te spreken over wat ze staat te wachten wanneer ze hun traject hebben doorlopen. Nou hebben Gen Z ‘kinderen’ een genuanceerder beeld van de wereld meegekregen dan wij millenials. Die realiteitscheck komt mede doordat die generatie opgevoed is door sceptische ouders. Een generatie die weinig economische welvaart heeft gekend, en eentje die inherent veerkrachtig is omdat die is opgegroeid in een post-9/11, 2008-krediet crisis, corona clusterfuck.

Laat dat net de reden zijn dat ik er het volste vertrouwen in heb dat juist de Zoomers ons hieruit zullen redden. Het zijn geen egoïstische jongeren die schijt hebben aan iedereen, ze zijn niet de oorzaak van de tweede golf door hun roekeloosheid. In tegendeel, zij zijn de superhelden die wij nodig hebben. Immers maakt nood vindingrijk, dat, in de mix met hun digital nativity en het geloof dat ze enkel op zichzelf kunnen rekenen, is wat ons zal leiden naar een nieuwe wereld.

Zo had ik onlangs een gesprek met een naaste, haar zoon had een nieuwe computer gekocht.

‘Werkt hij weer bij de Jumbo?’

‘Nee, dat hield hij maar een paar weken vol, was niks voor hem.’

‘Hebben jullie de computer voor hem betaald?’

‘Nee, heeft hij zelf gedaan.’

‘Hoe?’

‘Hij streamt en ontvangt daar donaties voor van mensen die het leuk vinden om hem te volgen.’

Waar ik als studente tijdens de kredietcrisis mij afvroeg of ik wel een baan zou vinden, zit deze generatie helemaal niet te wachten op een suffe 9-to-5.

Morraya Benhammou is schrijfster en winnaar van de El Hizjra literatuurprijs 2019 (voor jong bicultureel schrijftalent).