Corona in the City

Het Oerol festival ging in 2020 digitaal, van 15 t/m 19 juni.
Iedere dag vroegen wij een maker/schrijver om een Staat van de Dag te schrijven.
Op dinsdag 16 juni 2020 was dat de Amsterdamse spoken word artiest Babs Gons.
Ze schreef een prachtige tekst, die begon (zoals wij haar vroegen) over de thema ‘klimaat’ maar eindigde in een prachtige urgente tekst over Black Lives Matter:

als je ooit een orka hebt zien zwemmen
met een kind tegen zich aangedrukt
een voice over die vertelt
dat het kind al dagen dood is
gestikt in plastic
dan vergeet je dat nooit meer
niemand wil zijn kind zien sterven
ook een orka niet

niemand wil een zee vol plastic
een bos illegaal gekapt tot aan de wortels
uitgeputte gronden
oliepijpen die door het landschap lekken
drinkwater vervuilen
niemand wil bosbranden
en extreme droogte

wat dachten we zo lang?
we zitten nu met kinderen
die boos op ons zijn
die het niet langer pikken
ons tegen het licht houden
een zoon die me een standje geeft
als ik met een zinloos plastic speeltje aankom
Hoe haal ik het in mijn hoofd
weet je wel wat dat doet?
weet je wel dat iemands kind
daarin kan stikken?

niemand wil zijn kind zien sterven
niemand wil dat zijn kind stikt
ook de moeder van George Floyd niet
door de knie van een systeem
dat de adem beneemt
van zwarte en bruine lichamen

terwijl de natuur zich wat kon herstellen
de lucht even bij kon komen
van de zware gassen,
het water in de grachten niet eerder zo helder zag
en de bijen even toenamen in aantal

hoorden we ze harder dan ooit
in deze nieuwe stilte

het wanhopige wenen van moeders
die al eeuwenlang rouwen om hun
zwarte zonen en dochters
nu hoorden we pas goed
wanneer iemand niet meer kan ademen

terwijl de lege straten zich vullen
met speeches
freedom songs
en gebalde vuisten
klinken de stemmen luider dan ooit…

…en hier houdt mijn poëzie op
want ik ben boos en bruin en vrouw
en weet niet hoe dat in een gedicht over klimaat te stoppen
ik ben een boze, bruine vrouw
die al dagen bezig is om de juiste metaforen te vinden
om met zachte, slimme woorden de subtiele
verbinding te leggen
tussen de strijd voor een beter klimaat
en de strijd voor raciale gelijkheid
terwijl ze ondertussen ziet hoe de wereld in opstand komt,
hoe massa’s mensen de straat opgaan in Amsterdam, Zwolle, in Tilburg,
in Berlijn, in Parijs, in Minnesota,
in Monrovia, Rio, Seoul
en zelfs te midden van het puin in Idiib in Syrië

ik ben bruin en boos
moeder van een zoon
en de dochter van een man
die de littekens van al het geweld
dat zijn donkere huid te verdragen kreeg
niet alleen op zijn buik draagt
maar vooral aan de binnenkant van zijn mond
in zijn slechter wordende ogen
die me opbelt om me op het hart te drukken dat ik voorzichtig moet zijn
nadat hij me zag op een foto tijdens een Black Lives Matter protest
zijn angst een erfenis van zijn tijd en zijn land

ik ben een boze, bruine vrouw
die al weken lang Black Lives Matter
als een mantra door haar hoofd hoort galmen
die zich op dit moment niet kan permitteren
om ene fok te geven om het klimaat
omdat sommigen van ons langzaam vergiftigd worden
niet door de vervuilde lucht
niet door verontreinigd drinkwater
maar door een maatschappij
een systeem
een wereld
die ons afwijst,
ons klein houdt
en van ons tweederangsburgers maakt

ik ben bruin
en boos en ik droom van vrijheid
in een land
waar we steeds het onderwerp veranderen
zodat er nooit iets hoeft te veranderen

maar de laatste nachten lig ik wakker
omdat ik voel dat een vlam is ontstoken
die niet meer zal doven
een vuur dat zich verspreidt over de gehele wereld
het begin van een mogelijke revolutie

nu even niet het onderwerp veranderen
want dit is alles wat ik te zeggen heb

Black Lives Matter.

by Babs Gons