Corona in de Stad

Net als heel Nederland zit ook De Dierenambulance Amsterdam in zwaar weer. Maar wij laten ons natuurlijk niet klein krijgen en zijn vele dingen noodgedwongen gaan aanpassen om te kunnen blijven doen waarvoor wij zijn opgericht en dat is om de dieren van Amsterdam en omgeving te kunnen helpen. Bijvoorbeeld door onze hulp aan te bieden aan mensen die niet met hun dier uit huis kunnen/durven, door hen via social media de mogelijkheid te geven om onze thuiszittende collega’s in te schakelen bij het uitlaten van de hond, of om naar de dierenarts te gaan (áls deze nog open is) en medicijnen of voer voor de dieren te gaan kopen.

Ook voor mij persoonlijk heeft de coronacrisis veel veranderd. Mij werd in februari gevraagd of ik, gezien mijn leeftijd van toch bijna 67, liever thuis kon blijven. Dit kwam zo aan het begin van deze crisis best hard aan, omdat het, bij wijze van spreken, een uur daarvóór nog niet in mij was opgekomen. Ik ben hier, nu vier jaar geleden alweer, gaan solliciteren omdat mijn zoon en zijn vriendin, die bij mij woonden, gingen verhuizen en ik alleen bleef. Maar ik dacht  meteen: ik moet iets nuttigs gaan doen! Gelukkig was er toen de vacature voor de ADAM-regeling! Daarmee kunnen mensen met een Stadspas, waar een groene stip op staat, en een voucher goedkoper met hun huisdier naar de dierenarts! Het werk is zó leuk om te doen, omdat je elke dag weer allerlei verschillende mensen met de meest uiteenlopende verhalen aan de telefoon krijgt, die je dan zo goed mogelijk probeert te helpen. Dit deed ik twee- tot driemaal per week. Gaandeweg ben ik ook de rondleidingen op de open dagen gaan doen, ook na afloop van onze maandelijkse Dierbare Steun-avonden, bestemd voor nieuwe vrijwilligers en donateurs. Verder heb ik mij laten verleiden om elke maand een nieuwsbrief te schrijven.

Dit alles geeft mij zoveel voldoening. Daar komt natuurlijk nog bij dat het sociale aspect, zoals bijvoorbeeld de omgang met collega’s, mij vrolijk(er) maakt en ik mij in ieder geval ook weer nuttig heb kunnen maken! Dat zou ik niet meer kwijt willen.

Tot het moment was gekomen dat mij dus werd gevraagd om thuis te blijven… Nu inmiddels bijna zeven weken geleden.

Het is een groot gemis. Maar met een paar collega’s van kantoor heb ik eens per week een z.g. ‘videocall’ en via de sociale media blijven wij toch op de hoogte van ieders reilen en zeilen. Behalve mijn eigen twee poezen, zie ik nu ook niet meer af en toe een pulletje, duif, hond of poes, die door de ambulance gebracht zijn en even bij ons uitrusten.

Want nu zit ik dus, net als vele collega’s, thuis en voel me bij vlagen toch wel angstig. Naar buiten gaan vind ik  stressvol en ik ga hooguit eens per week boodschappen doen. Ik kom nog altijd vol stress weer thuis, inmiddels ook een mondkapje dragend. Ik ging ik graag naar  restaurant, film of naar het theater maar dat gaat nu ook ineens niet meer. Ik verveel mij thuis niet, hoor. Want ik lees, kijk series op Netflix, brei een truitje voor mijn buurjongetje,  dat binnenkort één jaar wordt, huppel als ik er zin in heb, mee met Nederland in Beweging en ben veel online. Maar het moeten ontberen van het omhelzen of een knuffel geven aan geliefden,  familie en vrienden, begint sommige dagen bijna fysiek pijn te doen. Wij hebben elke dag wel contact met elkaar, méér dan voor de crisis, en delen grapjes en nieuwtjes. Zo houden we de moed erin.

Maar de aarde heeft nu in ieder geval wél een adempauze en zie je, dat de natuur zich als het ware vernieuwt en als je héél goed luistert, hoor je haar een zucht van verlichting slaken… Dat is ook voor alle dieren goed nieuws. Zeker voor  dieren, die in het wild leven!

Laten wij hopen dat wij volgend jaar om deze tijd, óók weer op deze tijd kunnen terugkijken, als een tijd van bezinning, het hervinden van onszelf en het opnieuw ingerichte leven, dat minder schade aan onze unieke aarde en alles wat daar op leeft, zal berokkenen.

Aan de mensen van de Dierenambulance Amsterdam zal het in ieder geval niet liggen. En ik hoop dat ikzelf ook snel weer aan de slag kan, want wat kijk ik ernaar uit om alle dieren die hulp van een dierenarts nodig hebben, én hun baasjes, weer zo goed als ik kan te kunnen helpen en om alle vrijwilligers die zich aanmelden weer enthousiast te kunnen maken om toch vooral bij de Dierenambulance Amsterdam te komen werken…

Mij werd gevraagd of ik voor onze donateurs een stukje in ons blad ‘Onderweg’ wilde schrijven. Dit is het geworden…

door Els Lurvink