Corona in de Stad

Ik heb een zwak voor de Italianen. Hoe zij omgaan met de corona-crisis is anders dan hoe wie deze
crisis beleven. Italianen kunnen spontaan op een hun balkon gaan staan en een lied zingen. Als
andere mensen dat ook mooi vinden, dan volgen zij dat voorbeeld. Zo niet dan begint er altijd wel
iemand wat te schreeuwen. Op zijn Italiaans. En ook dat klinkt meteen prachtig, alsof je per ongeluk
in een opera bent beland.

Nederlanders zijn zoveel anders. Wij leven in een afspraak-economie. In Nederland is veel
georganiseerd. Over alles is nagedacht, zo lijkt het. Wij zijn een land waar mensen eindeloos
ballonnetjes oplaten om te zien hoe andere daarop reageren. Alleen het ballonnetje dat met allen winden
mee waait heeft de grootste kans om te overleven. Het is een nieuwe variant op de evolutietheorie
van Darwin.

Wij gaan pas spontaan in onze handen klappen als op de nationale televisie daartoe is opgeroepen.
En dan alleen op woensdagavond tussen 08:00 en 08:10 uur. We willen wel weten waar we aan toe
zijn. Dus geen 15 minuten. En het is ook niet verplicht. Het mag. En daar doet de nationale televisie
weer verslag van. En dus zien wij mensen voor hun voordeuren staan klappen. We zien zelfs de
koning met zijn gezin spontaan mee klappen. En de rest van de avond krijgen we van deze nationale
gebeurtenis weer tal van samenvattingen te zien. Bij Eva Jinek krijgen we deskundigen aan het woord
die dit gaan duiden. Dat we het met elkaar goed hebben gedaan. En waarschijnlijk zal ook Mark Rutte
iets gaan zeggen dat hij trots is. Dit hebben we allemaal zo met elkaar afgesproken. Dit noem ik onze
afspraak-samenleving.

Ik kijk met enige jaloezie naar die Italianen. Dit volk verzint telkens weer iets nieuws om elkaar te
troosten en hulp te bieden. We zien Italianen op hun balkon zingen. We zien Italianen hun wijnglazen
aan hengsel binden om maar het glas te kunnen proosten met de overburen. We zien Andrea Bocelli
op een volledig leeg plein voor de dom van Milaan liederen zingen. We zien de paus op een Sint
Pietersplein staan, zo mens, zo nietig, zo klein. Dat raakt mij. Zo ook de foto van twee emmers, die
elk aan een touw aan een balkon hangen. Aan elke emmer is een briefje geplakt. Op het briefje in de
eerste emmer staat: Als je iets kunt missen, stop het hierin. In de emmer ernaast lees ik op het
briefje: als je iets nodig hebt, haal het hier uit. Waarom moet het leven zo simpel zijn?

Elke ochtend schrijf ik exact 30 minuten aan een ‘stukkie’. Geen seconde meer of minder. En altijd een onderwerp uit de NU.nl voorpagina. En dat was de laatste twee maanden bijna altijd iets over corona. Aan het einde van de dag redigeerde ik het ‘stukkie’. En dat was het dan wel. Waarom? Omdat het kan. Verder niets.

groet,
Michiel van Mens

door Michiel van Mens