Een leeg Centraal Station
door Lieven Robert
Amsterdam in Corona Coma
Ik hoor alleen de vogels in mijn tuin zingen. Door de stilte is er een orkest ontwaakt. Er spelen kinderen op straat ,niet eerder hoorde ik zoveel kinderstemmetjes. In het belendende kantoor zie ik geen leven het licht blijft uit de computers blijven on bevrouwd, bemand. De galerie naast mij staat doelloos leeg op de ontwakende kunstenaar te wachten. Het kost me moeite om mijn dagelijkse boodschappen te gaan doen. Als ik op de Elandsgracht de super in ga zie ik dwangneurotische mensen met afgeladen karretjes als roofvogels loerende welke aanvulling nog moet worden gedaan. Ik schaam me voor het armzalige hoeveelheidje dat in mijn karretje ligt. Toch zoek ik naar een paar pakken soep, want je kunt nooit weten. Ik ben dus vatbaar voor deze massa psychologische instincten. Ik moet voor een operatie naar het ziekenhuis. De hele medische sector is gesloten voor niet spoed eisende hulp. Ik probeer me in te stellen op mijn komende operatie. In de nacht verschijnt de dubbele dood! Enerzijds in de vorm van sterven op de operatie tafel. Anderzijds De Corona die wild om zich heen slaat. Er wordt geen onderscheid gemaakt iedere
volwassene maakt een kans om opgehaald te worden door deze onzichtbare vertegenwoordiger van de eindafrekenaar. Als ik langs mijn huisarts wil gaat een protocol in werking. Ik wordt ontvangen door mijn huisarts die is vermomd met een kapje en bril. Als ik op de operatietafel lig komt de chirurg ook compleet onherkenbaar met mij kennis maken dat is het laatste menselijke gezicht dat ik zie, ik val in een diepe narcose. Henk Kroon
door Henk Kroon
Volgende verhalen
Lockdown
Onze
partners
