Al twintig jaar samen in een groene oase ook in coronatijd
door Vrijwilligers van de Artsenijhof Beatrixpark
Adembenemende stilte
Nieuwsgierigheid dreef mij op deze vrijdagavond richting het centrum. Dit is een plek die ik meestal mijd, de eeuwige stroom toeristen en dagjesmensen claimen namelijk iedere vierkante millimeter van de stad op ieder denkbaar uur. Opeens is er een stilte gevallen in onze stad die zijn weerga niet kent. Ik fietste eenzaam over het Damrak tijdens de zonsondergang, die een mysterieuze gloed over de stad legde. Het viel mij op dat ik kerkklokken hoorde die mij anders nooit opgevallen waren. Gesprekken op honderden meters afstand droegen zicht gemakkelijk over de lege vlaktes, richting mijn oor. De kakofonie die hier normaal heerste leek opeens ver weg.
Ondertussen probeerde ik deze stilte te duiden. Vredig, eenzaam, onwerkelijk, onheilspellend, idyllisch… De stem van de mens is luid, maar niet onoverwinnelijk. De natuur heeft met het kleinste wezentje de grootste steden tot stilte gedwongen.
door Ruben Hanssen
Ruben Hanssen zoekt het centrum op in de eerste weken van de lockdown. Een gebied waar hij zoals veel Amsterdammers met een grote boog omheen gaat. Nu verbaast hij zich over de stilte. Wat opmerkelijk is aan zijn verhaal is dat hij juist méér hoort dan anders. Ook zijn ‘gehoorhorizon’ is verder weg dan ooit. Hij hoort gesprekken op honderden meters afstand. Mooi!
Volgende verhalen
Quinten in quarantaine
Gedichten
Onze
partners
