Corona in de Stad

Aan: Corona Covid 19

Adres: Wereldwijd

Nederland, 22 april 2020

Corona, I hear the mission bells
above…                                                                                                          

Corona, they’re ringing out a catastrophe, of many a lost love…                                                               

 (Vrij naar tekst van: L. Wolfe Gilbert. Zie ook interpretatie: The Blue Diamonds.)

Corona,

Ik voel de niet meer te onderdrukken behoefte om jou eens persoonlijk te schrijven, ook al heb ik het vermoeden dat je niet van mijn bestaan weet – en dat wil ik maar al te graag zo houden – anders had je me al aangepakt via een nies of een handdruk van iemand die jij reeds te grazen nam. Ik vind het wel een zware opgave om tot een zo duidelijk agressief, maar onzichtbaar en ongrijpbaar ‘iets’, wat dan een virus heet, het woord te richten, en omdat ik toch wat bevreesd ben schrijf ik dan ook maar onder pseudoniem, in de hoop dat ik je zo ontloop…

Ik val maar gelijk met de deur in huis – of eigenlijk liever uit huis, met een heftig: ‘J’accuse!’  Want wat heb jij het leven op aarde in een oogwenk op praktisch alle fronten weten te ontwrichten! Enfin, dat weet je donders goed en dat was kennelijk je opzet. Maar dat je daar nu zo’n demonisch genoegen in lijkt te scheppen, dat je bijna niet van ophouden weet…

En je had nog zo’n beetje vrij spel ook, want de omstandigheden waren dermate gunstig voor je zodat je moeiteloos – wat zeg ik – zelfs ‘grenzeloos’ om je heen kon, en nog steeds kan slaan. Daar, in China – vermoedelijk op een plek waar op een gewone marktdag, in slordig opgestapelde kooien, op de natuur buitgemaakte wilde dieren een smartelijk lot wachtten, en waar het woord hygiëne een loos begrip leek, zag jij je kans schoon om je niets ontziende wereldreis te starten. Of was het gewoon via een Augias-stal, een legbatterij, of wat dan ook in die sector? Of ben je toch, door de mens zelf gemanipuleerd, vanuit een laboratorium vertrokken? Of…? Ik weet ’t niet, maar wie het wel weet mag het zeggen, maar die doet dat natuurlijk niet…

Hoe dan ook, voor jou was het moment mede zo gunstig omdat in de huidige maatschappij de mens een beetje à la Atlantis van ooit niet meer te stoppen leek in de vaart van het streven naar meer, meer en nog ‘s meer, een streven dat de grenzen van de toelaatbaarheid allang had overschreden. En zo was deze mens, net zoals hij dat in dat heel verre verleden gedaan had, zo’n beetje bezig zijn eigen ondergang te ensceneren. Maar er is ook een andere stroming, in wiens vaarwater jij mee lijkt te drijven, bezig uit te waaieren naar de zee van een ‘awakening’ op aarde, en die wordt wel ‘The Second Renaissance’ genoemd. In dat onderwerp en de ons daarbij toebedachte langzame overgang naar de vijfde dimensie, had ik me al lang verdiept. Maar ik had me wel afgevraagd of – zoals dat zo vaak, redelijk optimistisch, aangekondigd werd – dit met prachtige esoterisch gekleurde energiegolven gepaard zou gaan… Daar had ik altijd een fiks vraagteken bij gezet. En inderdaad: nee dus! Dit alles zou in ieder geval met grof geschut gepaard gaan: ja dus! En jij, Corona, heb jij daar min of meer ‘toevalligerwijs’ mede het startsein voor gegeven, waardoor uiteindelijk de hele wereld een omwenteling door gaat maken? Maar waarschijnlijk jij niet alleen. Aardbevingen, vulkanische erupties en ander geweld zullen je wellicht volgen en begeleiden en die arme Gaia op haar grondvesten doen trillen. Hoe dan ook, we moeten ons nu wapenen tegen jou; er voor zorgen dat angst geen bezit van ons neemt – opdat ons kostbare immuunsysteem daar niet door verzwakt raakt, en we een nog gemakkelijkere  prooi voor je zijn…

Geniet je hier nu echt van, van al het leed dat je aanricht… Jij besmet virus met de naam van een redelijk onschuldig Mexicaans biertje. En daarnaast van een, toch al niet zo gezonde, sigaar. Trouwens ook van een merk schrijfmachine. Daarop zag ik in een filmserie, die in deze verfoeilijke tijd zijn weg naar ons vindt via de televisie mijn helaas overleden vriend en steun van weleer, de schrijver Lawrence Durrell, (door een acteur nagespeeld) schrijven. In mijn tijd met hem was dat overigens een lichtblauwe Olivetti… Dit even tussen haakjes: een joyeus stukje Corfubeleving van ooit, als broodnodig en speels tegengas, want jij eist bijna alle aandacht op in medialand. Ja, tegen jou kan tot op heden geen mens op. Het is moeilijk strijden met een onzichtbare vijand en zelfs de meest pretentieuze heersers van de wereld kunnen jou niet de baas en worden gedwongen een toontje lager te zingen. Nou, zeg maar rustig een octaaf lager…

Zij moeten in jou hun meerdere erkennen. Corona, wij zijn onzeker en wel degelijk bang, want we weten niet waar we met jou aan toe zijn, wie je nog aanvalt en vernietigt en hoe lang je wenst te blijven. Je bent op dit moment een alles overheersende supermacht met ons als aan jou onderworpen, ontredderde slachtoffers. Je beloert ons, maar wij zien je niet; je lacht ons uit, maar we horen je niet. Je hebt ons, gelijk de wilde dieren op een Chinese markt, in een kooi weten te drijven, want anders vel je ons wanneer je daar zin in hebt… Voor mij is dit geen eerlijke strijd, Corona…

Ikzelf heb niet veel te verliezen. Ik voelde me nooit oud, maar vooral door jouw toedoen ben ik, en met mij best wel wat leeftijdsgenoten, plotseling iemand die het idee heeft er niet meer zoveel toe te doen en behoor ik ook tot een risicogroep. Maar goed, omdat ik niet zoveel meer te verliezen heb durf ik je wel een voorstel te doen.

Als wij, de mensheid, nou eens aan jou beloven dat we liefdevoller voor elkaar zullen zijn en tonen dat we onze les net op tijd geleerd hebben, dat we met minder tevreden zullen zijn en dat minder ook eerlijk zullen verdelen, en als we de natuur weer naar behoren respecteren, en geen wilde dieren meer in kooitjes ter consumptie aanbieden, en als we gaan voor een veilig leefgebied en als we… en als we… Zou je ons dan nog een kans willen geven het ‘goed te maken’ met moeder aarde, waarbij we alle prachtige natuur en dieren die op haar grondgebied leven met liefde, eerbied en kalmte tegemoet treden – zodat er niet eens meer ruimte is voor een virus als het jouwe…

Als we dat, en nog wat meer, nou plechtig beloven… Zou jij dan, op jouw beurt, gewoon het wereldpodium zonder veel tamtam kunnen verlaten, in de wetenschap dat je geschiedenis hebt geschreven, en dat alle doorstane ellende uiteindelijk toch tot een betere samenleving heeft geleid?

Mijn hart smeekt het je…                                                          

Eleni Sevin

door Eleni Sevin

Wat speelt er zich af achter die stille gevels in de Jordaan tijdens de lockdown? Het Verhalenfestival Jordaan vroeg buurtbewoners hun verhalen in te zenden – waar denken ze aan? Wat gebeurt er in hun levens?

Acht van de verhalen werden ingesproken door acteurs uit de buurt en verwerkt in de Luisterwandeling ‘Niks te zien’.