Corona in de Stad

Welkom thuis in Amsterdam

Thuis komen van een verre reis. Niet het leukste onderdeel van reizen maar als je dan eenmaal weer in Amsterdam, de mooiste stad ter wereld, bent dan gaat dit altijd gepaard met gevoelens van verdriet, vreugde, dankbaarheid en nostalgie. Nadat we ruim vijf maanden geleden onze deur dicht hadden getrokken kwam nu heel abrupt dat laatste onderdeel van de reis: naar huis. De hectiek van naar huis gaan vond plaats in Tasmanië. Weet je wel? Dat eiland met de Tasmaanse duivel ten zuiden van Australië. We verbleven daar op een boerderij en vulden onze tijd met een meerdaagse trekking te paard. Prachtig om op deze manier dit eiland te ervaren, al paardrijdend tussen de kangoeroes en eucalyptus bossen. Overdag een heerlijke afleiding van de hysterie die ’s avonds op onze telefoon afspeelt. Corona! “Schiphol gaat vanaf dinsdag dicht”, “Europa sluit haar grenzen”… De hysterie uit Nederland leek met de dag groter te worden. Alle nieuwsberichten houden we nauwlettend in de gaten, zoekend naar de nuttige informatie. En daar was dan eindelijk de doorslaggevende boodschap: “Nederlanders die in het buitenland zitten wordt geadviseerd naar huis te gaan”. We gaan naar huis! Wanneer? Is over een paar dagen vroeg genoeg? En in welk land durven we nog over te stappen? Tokio, dat kan… Tickets geboekt! Betaald…. Relax? Nee, twijfel…. Gaan we wel op tijd? Jawel, niks meer aan te doen… Relax!

Twee dagen later, en tevens twee dagen voordat we vertrekken start de dag vroeg met een email: KLM heeft onze vlucht geannuleerd. Onze nationale trots kan ons niet eens thuis brengen. Snel een nieuw ticket boeken! We willen geen dag later dan onze vorige vlucht. Amsterdam is geen betaalbare optie meer, dus dan zo dicht mogelijk naar Amsterdam. Waar stappen we over? Kunnen we daar nog overstappen? We zitten bij de ingang van nationaal park Cradle Mountain als een gedreven beurshandelaar tickets te zoeken op onze Iphone’s. Met verder niks anders dan de zon in ons gezicht en een gierende adrenaline rush. Per kwartier krijgen we een melding dat de prijzen weer zijn gestegen. De prijzen zijn bizar maar gelukkig nog betaalbaar. En op het nippertje bemachtigen we de laatste stoelen van een vlucht van Hobart – Sydney – Tokio – Frankfurt.

“Houdt alsjeblieft dit patroon”, hopen we kijkend naar het bord met vertrektijden op vliegveld Hobart waar de rode balken een zeer bepalend patroontje vormen. Zoals het ons Nederlanders betaamt, zouden we zeer op tijd naar een vliegveld gaan. Als Nederlanders met hyperfocus “Stress! Gaan onze vluchten nog wel???” willen we niets liever dan een paar uur extra zenuwpezen op het vliegveld. Het bord met vertrektijden nauwlettend in de gaten houdend. Het aantal annuleringen is echt enorm. Maar onze vlucht naar Sydney lijkt niet geannuleerd. Als we zijn ingecheckt voelen we de opluchting, we komen in ieder geval van dit geïsoleerde eiland af. Onze backpack is weg, we lopen richting de security en geven elkaar lachend een high-five. Een stewardess kijkt ons lachend aan. Wij komen dichterbij huis! De rest van de vluchten zijn minder spannend, de vliegvelden zijn immers groot en vanaf Tokio is Europa een rechte lijn. En zo landen we na een reis van ruim 30 uur in Frankfurt. Waar de stoere marechaussee op Schiphol altijd zo gezellig “welkom thuis” zegt, zo waren hun Duitse collega’s van een iets ander kaliber. “Wat komen jullie hier doen? Laat me jullie treinticket naar Amsterdam zien. Loop direct naar het spoor.”

En dan Amsterdam! Bruisend Amsterdam! Het beste aan thuiskomen, is om weer in Amsterdam te zijn. Tussen de toeristen op het Spui een IJbiertje drinken en je kogelrond eten in bitterballen. Onderwijl zoveel mogelijk toeristen vervelen met onze “hulp” en de misplaatste verbondenheid van eventjes “samen” toerist zijn. In plaats daarvan lopen we door een stil centrum, relatief druk Amsterdam-West en langs de gesloten terrassen en restaurants. Geen fun, geen gezelligheid en alleen wij als nep-toerist. Gelukkig is mijn favoriete schoenenwinkel nog wel open voor twee klanten per dag. Ondanks de financiële tegenvaller van geannuleerde vliegtickets, voel ik de noodzaak om de lokale economie te steunen. Corona: het beste excuus om schoenen te kopen. En er achter te komen  dat schoenenwinkels geen fooi van €40 accepteren. Oftewel, makkelijk karmapunten scoren. Een abrupt einde: van de ultieme vrijheid van reizen naar het keurslijf van thuiswerken, 1,5 meter afstand houden en een stil Amsterdam.

Het meest vertelde verhaal van onze wereldreis van ruim vijf maanden: de thuiskomst!

door Mirjam Slump