Corona in de Stad

22 April

Zo hoort het niet, zo willen wij het niet….

Het is dubbel denken….

Maar toch,

Ik loop zó te genieten

Van die stille straten

De verlaten wallen

Het oude kerksplein

De eeuwenoude kerk

Met haar verweerde muren

Zie plotseling de luiken

En het verweerde raamkozijn.

De Waag, op dat grote nu zó stille plein.

Met stoelen hoog opgestapeld

In een wankel evenwicht

Ook hier, haar poorten normaal wijd geopend

Zijn en blijven voorlopig nog potdicht.

Ik loop door stille smalle stegen

De Warmoesstraat ligt er verlaten bij

Ja, er staat iemand de straat te vegen

En, verbazingwekkend,

Er fietst een agent voorbij.

Dan weer de Jordaan.

Met nog steeds

De stille, zonnige verlaten grachten

De bomen, allengs met meer groen omhangen

En toch,

Juist ook die stilte en die rust

In straten en op plein

Doen mij méér verlangen

Naar hoe het was,

En hoe het weer moet zijn.

Alle winkels gewoon weer open

Alle terrasjes weer ‘bestoeld’

Bezet door mensen,

Met koffie of een drankje

Precies waar terrasjes voor zijn bedoeld.

En dat het weer drukker is op de wegen

Op de Rozengracht,

Of op het Rembrandplein

En laat er zon zijn of ook regen

Laat onze stad,

Laat alle steden weer bevolkt zijn.

Want hoe mooi de stad ook is

In haar zo vreemde ‘zwijgzaamheid.’

Diep in mij… En ik denk bij velen

Is er een verzet en stil verdriet

Zo hoort het niet

En zo willen wij het niet.

18 Mei

Er zitten weer jonge mensen op de Dam

‘Van wie is straks de openbare ruimte’

Zo lees ik in een nieuwsbericht.

We zijn met zovelen

Wordt het een kwestie van afspraken maken

Wie mag waar, hoe dan en wanneer

Benutten we straks ten volle

Onze openbare ruimte weer

Hoe kunnen we met elkaar verder leven

In deze anderhalve meter tijd.

Op de grachten is het zeker

Niet waar te maken.

Passeert men elkaar

Moet er één van de stoep

Op gevaar af van onder

Een auto te geraken

Hoe maken we ruimte voor elkaar.

Maar ook het volgende is waar

Het is weer druk op de Dam

En er zitten weer jonge

Mensen bij het monument

Het is vreemd

Ik was inmiddels aan

Mijn zó stille serene stad gewend.

Twee mannen, waarvan een met een trompet

Hebben zich op een bankje neergezet

De ander bespeelt een saxofoon

Die heeft een wat zwaarder toon

Dan de trompet die helder schalt

Over het nu weer redelijk volle plein

En ik denk,

Wat goed toch weer

Om met zoveel mensen

Buiten en op de Dam te kunnen zijn.

Van wie is straks de openbare ruimte

Van ons allemaal toch,

Onze vrijheid wordt zó ingeperkt !!!

We weten, het is noodzakelijk

Het is te hopen dat het werkt.

Twee gedichten in coronatijd door Tonny Biesterveld

door Tonny Biesterveld