Corona in de Stad

                                                                                16.03.2020, Amsterdam

Niemand die vraagt of ik een latte van vier euro lust

of een biologisch glutenvrije worteltaart van acht.

Er is geen sprake van een lange rij of een thee waar ik al uren op wacht.

Het enige dat er is, is gratis vitamine D

en al mijn buurtgenoten genieten met me mee.

Twee studenten met gladgeschoren wangetjes en een sigaretje in de mond

Een oude mevrouw op hoge hakken in gezelschap van haar hond

Een Surinaamse dame in gesprek met een Turkse meneer

“Mooi weer maar geen koffie”, roepen ze over en weer.

We missen de koffie maar hebben wel de company

want nog nooit heb ik me zo samen gevoeld op het terras van een gesloten Coffee Company.

                                                                                20.03.2020, Amsterdam

Als tien jaar terug

De binnenstad is weer bewoond.

Buren zeggen elkaar gedag.

Hoe lang is het geleden

dat het straatbeeld er zo uit zag?

Lege straten,

een paar kinderen op het plein.

Van mij part

Mag het nog wel heel even zo zijn.

                                                                                06.05.2020, Amsterdam

Een feestje op het middeneiland

Ik heb al eens eerder dagen achterelkaar noodgedwongen thuis gezeten. In 2016 werd ik geopereerd aan mijn knie waarna ik een aantal weken het huis niet uit kon. Elke dag verplaatste ik me – met kniebrace en al – van mijn bed naar de bank en terug. Ik vond het verschrikkelijk. Ook nu zit ik noodgedwongen thuis en bestaan mijn dagen uit niet veel meer dan een verplaatsing van mijn bed naar de bank en terug. Toch ervaar ik het dit keer anders: ik vind het niet verschrikkelijk. Wat maakt dat ik het nu minder erg vind?

Amsterdam staat voor mij symbool voor ultieme vrijheid: er zijn oneindige veel afslagen en ik zit zelf achter het stuur. Dit is zowel een zegen als een vloek. Het betekent dat alles mogelijk is maar ook dat ik geheel verantwoordelijk ben voor de keuzes die ik maak. Of ik nou slaag of faal: het is mijn eigen ‘verdienste’. Zowel in 2016 als nu mis ik afslagen: ik ga niet vooruit of achteruit maar rijd rondjes op een rotonde. In 2016 waren alle afslagen open alleen zat ik zelf niet achter het stuur: ik keek smachtend naar andere auto’s die de afslagen wel namen. Nu zit ik zelf achter het stuur alleen is elke afslag (wegens werkzaamheden) afgesloten: ik rijd noodgedwongen nog een rondje maar zie hoe de andere auto’s hetzelfde doen.

In beide gevallen ben ik niet instaat (al) mijn verlangens te vervullen en word ik beperkt in mijn vrijheid, maar op een andere manier. In 2016 werd ik beperkt in mijn autonomie (of in termen van Isaiah Berlin in mijn ‘positieve vrijheid’), de mogelijkheden waren er maar ik was niet in staat ze te realiseren. Nu word ik beperkt in mijn mogelijkheden (of in termen van Berlin, in mijn ‘negatieve vrijheid’). Dus om antwoord te geven op mijn eigen vraag: blijkbaar hecht ik meer waarde aan positieve vrijheid dan aan negatieve vrijheid. Daarnaast vind ik veel troost in het feit dat iedereen in hetzelfde schuitje zit. Het rijden van rondjes, en daarmee missen van afslagen, is minder erg in het gezelschap van anderen. Op die manier kan je nog naar elkaar toeteren en zwaaien, en een feestje bouwen op het middeneiland.           

                                                                               25.06.2020, Amsterdam

Met een pen

Gezicht zo wit, net een canvas.

Met een pen trek ik alle lijnen.

Ik maak een wandeling door de sleuven,

vertoef even bij de mondhoek

en waag me dan toch naar het puntje van de neus.

Ik omzeil het zwarte gat:

een moedervlek zo groot dat ik er liever niet instap.

Ik plof zacht neer in de oorschelp,

luister naar het doffe gebons galmend in de verte.

Ik neem de trein naar de uithoek van het oog,

en wacht op het vallen van de traan.

Hier wil ik best opgesloten zitten,

hier in mijn eigen bestaan.

Sinds dag 1 van de lockdown houd ik een blog bij. Dat zijn inmiddels 63 dagen. In het bestand dat ik heb bijgevoegd, staan een paar van mijn favorieten dagen. Mijn blog werkt als een afstreep-kalender, met elke nieuwe dag is er een nieuwe tekstje en een oude dag voorbij.

door Eva Voogt