Corona in de Stad

December 2020, iedereen is verplicht vrij voor twee weken kerstvakantie. Met het enorme aantal vakantiedagen dat iedereen met een baan heeft, kan het niet anders. Beter het land weer twee weken plat dan maandenlang steeds weer andere collega’s afwezig. Tijd om terug te blikken op een enerverend jaar. En tegelijk bloedsaai. Corona veranderde het leven voorgoed.

In oktober mochten we weer naar kantoor. Vele maatregelen maakten het leven een stuk ingewikkelder maar zorgden ook wel voor hilarische situaties.

Naar het werk ging je na de lockdown niet elke dag, en je ging bij voorkeur lopend of met de met de fiets. Het OV was, nadat vele experimenten lieten zien dat reserveringsapps en tijdssloten niet werkten – mensen misten de tram of de trein, of er was zoveel vertraging dat men niet wist of het de vorige of de volgende bus was – veroordeeld tot realtime bluetooth-informatie op hun mobiel. Op de halte zag je of er nog ruimte was en kon je al dan niet instappen. Soms stonden de rijen twee straten ver. Een handige ondernemer, want het was een heel natte herfst, had een deelparaplusysteem bedacht, je zag het op alle haltes en perrons. Binnen 24 uur de plu terugbrengen was het gratis, anders was ie van jou, en kostte ie 15 euro. Automatisch afrekenen met je OV-chipkaart.

Bij kantoor aangekomen stond er een rij. Linksom voor de mensen die met de lift moesten, rechtsom voor de tramlopers. De rijen waren keurig ingedeeld met markeringen op het trottoir van 1,5 meter afstand, en je had tijdssloten toegewezen waarop je op welke dag en tijd het gebouw in kon. Een verkeersregelaar in de hal riep steeds van welke rij de volgende persoon naar binnen mocht. Soms werden de rijen stilgelegd omdat er ook via de achteringang mensen binnen konden komen. Een bolle spiegel, zo een als je ook wel ziet op hoeken van straten, zorgde ervoor dat de verkeersregelaar ze niet over het hoofd zag.

Regelmatig stond iemand in de rij met wie je nog wat bespreken wou. Helaas, daarbij invoegen of met iemand ruilen van plek was er niet bij, verboden omdat het te veel onrust veroorzaakt. Om in de rij voor de lift te mogen staan was een verklaring van de bedrijfsarts nodig. De lift mocht door één persoon per keer worden gebruikt. De lifters, zoals ze al gauw werden genoemd, hadden een doosje prikkers gekregen om de liftknopjes te bedienen. Na gebruik gooiden ze de prikker in een speciaal daarvoor bestemd afvalbakje. Het zag er uit als een bakje voor injectienaalden op de bloedbank.

Op de etages was éénrichtingverkeer ingesteld. De lange gang in het gebouw is niet breed genoeg om 1,5 meter afstand te houden bij tweerichtingsverkeer. De centrale lift en het centrale trappenhuis (éénrichtingsverkeer naar boven tot 14 uur, daarna naar beneden) zijn in het midden van het gebouw. Aan de uiteinden zijn noodtrappenhuizen, voor verkeer tussen de etages en om naar buiten te gaan. Ook deze waren éénrichtingsverkeer. Het was nog een hele puzzel om dat goed en één lijn met de looprichting op de etages te krijgen. Als je pech had en op een hoge etage werkte, zigzagde je door het hele gebouw heen voordat je buiten stond. Vanaf vijf uur, een half uur voor het gebouw dichtging, werden alle trappenhuizen éénrichtingsverkeer naar beneden. 

Gelukkig was er nog een vage goederenlift ontdekt aan de zuidkant, daardoor was ook éénrichtingsverkeer voor de lifters mogelijk. Ze moesten dan wel verplicht aan de zuidkant van het gebouw blijven.

Teamoverleg vond plaats in de kantine, heringericht tot vergaderruimte volgens de nieuwe normen. Het leek wel de raadszaal van een grote gemeente. individuele tafels, op 2 meter afstand van elkaar. Elk overleg mocht maximaal een uur duren, daarna was er een half uur om de tafels schoon te maken. Collegestoelen, met een klaptafeltje aan de stoel, waren al maanden uitverkocht. Deze leverden iets aan ruimtebesparing op. Daardoor zou je van twee nieuwe vergaderzalen er drie kunnen maken. Helaas viste mijn werkgever achter het net. De kantine was afgeschaft. Dat kostte te veel ruimte en leverde te veel risico’s op.

Koffie, dat was iets. De kleine panty was slechts geschikt voor 1 persoon en gelegen aan de centrale gang. Dat betekent dat je in de gang met een boog om de pantry heen moet lopen als er iemand koffie haalt. Voor het eerst waren we blij met het oude koffieapparaat. Ook hier prikkers voor de drukknoppen. Want bij koffieapparaten met lekkerder koffie en een modern touchscreen moest je steeds eerst ontsmetten. Na het koffie tappen moet je via een andere etage terug naar je werkplek in verband met het éénrichtingsverkeer. En je moest niet suiker of melk vergeten…. De beweging die je tijdens de lockdown niet had, kreeg zo dubbel en dwars terug!

De deur tussen de gang en de toiletten was weggehaald. Je kon dan je handen gaan wassen zonder iets aan te raken. Elk kwartier ging via het intercomsysteem een signaal, afhankelijk van de eerste letter van je achternaam moest je dan je handen gaan wassen, zodat je één keer per anderhalf uur bij de kraan stond.

De deuren van de toilethokjes waren er gelukkig nog wel. Deze moest je na gebruik ontsmetten, net als de bril. De wc-rolhouder was weggehaald. Net zoals op de camping moest je je eigen rol meenemen.

Gelukkig komen de feestdagen er aan en zijn we dus een tijdje vrij. Even weg van de nieuwe manier van werken. Via de grote TV, waar we de eettafel tegenaan hebben geschoven, kunnen we toch met de familie aan één virtuele tafel zitten. Wij hebben hier de ene helft van de kalkoen, de andere helft, plus de kerstcadeautjes, hebben we gisteren laten bezorgen bij de familie. Toasten doen we tegen het scherm. De kerstnachtmis was ook op afstand te volgen; met het gezin zingen is toch minder fijn dan met een kerk vol mensen. Er was wel een dienst in de Westerkerk. Er konden slechts 250 mensen in, de kaarten werden tegen grif geld doorverkocht. 

Oud en nieuw, dat zal wel net zo vreemd worden als deze kerst. Geen vuurwerk, geen proosten, geen handen, geen zoenen. 

Op naar 2021. Op naar een nieuw jaar. Benieuwd wat dat ons brengt. 

door Caroline Vonk