#HoeGaatHetEchtMetJe
door #HoeGaatHetEchtMetJe
Corona, dat zijn wij
Vanaf de start van de lockdown heb ik een dagboek bijgehouden in beeld en woord, proberend deze surrealistische tijd te vangen en een beetje grip te krijgen op de nieuwe situatie. Al is de aanleiding onfortuinlijk; mijn liefde voor de stad is groter dan ooit.
Als straatfotograaf vormt Amsterdam altijd al mijn decor, maar de stad bezie ik nu met nieuwe ogen, de ruimte schept ook ruimte in mijn hoofd.
Ik hoop dat de gedichten misschien ook anderen een nieuw perspectief kunnen bieden – of troostrijk kunnen zijn in hun herkenbaarheid.
2 april 2020
DALI
alles wordt langzaam vormloos
alsof Dalí de wereld
opnieuw heeft ingericht
zelfs de klok is gesmolten
is de dag al voorbij?
6 april 2020
DE NOOD VAN LICHAMELIJKHEID
hij sprak over de nood
van lichamelijkheid
de wezenlijkheid
van huid op huid
een genadeloos portret
van een noodlijdend lichaam
opgesloten in zichzelf
hongerig naar aanraking
ontsmette handen
driftig zoekend naar nabijheid
terugdeinzende lijven
verdwijnen in de nieuwe tijd
het lichaam als gevaar
stuitend op een muur van afkeer
dringt de vraag zich steeds meer op
is dit het virus of doet mijn aanblik zeer?
27 april 2020
KONINGSDAG
vlaggen voor de koning
de masten als statische gasten
op een verder virtueel feest
een verdwaald oranje figuur
zichzelf uitlatend als een zwerfhond
op zoek naar voedsel voor de ziel
we missen het biertje in de kroeg
zegt een stem op de tv
de westerse beschaving vervat in één zin
buiten is het warm
ik denk aan brandende veengrond
en besmette nertsen in kleine hokken
de koning spreekt de natie toe:
koester de gemeenschapszin
in tijden van verwijdering
het land toost op troost
de realiteit wegspoelend
in een zee van alcohol
collectief tot stilstand gemaand
voel ik mij meer dan ooit een individu
in een kolkende koude zee
kom je op het feestje?
neem je zwembroek mee
je wordt niet thuisgebracht
door Randy Fokke
Volgende verhalen
Onze
partners
