Corona in de Stad

A GRE@T YEAR; 2020

(Een bijzondere Coronaverhaal van een bijzondere Amsterdammer.)

Ik heet Imdat Kaymaz en woon nu bijna 6 jaar in Amsterdam. ik wist intuïtief dat 2020 groots zou worden maar niet op de manier die ik in gedachten en planning had. Door de ups en downs in onze relatie, was ik van plan om pas in 2020 te gaan trouwen met mijn vriendin maar het lot heeft ingegrepen op meerdere fronten.

Zo kwam er iets naar boven in mijn hals in januari en ging ik via de huisarts naar een ziekenhuis voor een echo. De behandelende arts van de echo ‘had er geen goed gevoel bij’ en voor een spoeddiagnostiek werd ik verwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Toen mijn huisarts via de telefoon een afspraak maakte voor mij en sprak van een ‘…vermoeden kwaadaardige tumor…..’ stortte mijn leven even in elkaar en heb een traantje moeten laten daar.  Dat was op een donderdag, nooit meer te vergeten.

Maandag was ik met een goede vriend in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Ik heb een keer alle afspraken geteld en kwam op 31 afspraken uit voor ca. 2,5 weken tijd en 1 van de laatste afspraken was een operatie voor mij ingeplant. Voordat de operatie begon mocht ik een paar vragen stellen en het laatste wat de chirurg tegen mij zei voordat ik onder narcose ging was; ‘je hebt een grote tumor tussen je longen tot aan je hals en we weten niet of daar ook een behandeling voor bestaat of niet’, met andere woorden, na deze operatie weten we vrijwel zeker of gaat leven of je een terminale patiënt bent. Maar het deed me niks, ik was en ben een sterk persoon dus het liet me koud ook al begreep ik zijn boodschap goed, net voor de narcose alsook erna. Ik wist al jaren dat er bepaalde geneeswijzen bestaan die zelfs tumoren kunnen doen verdwijnen.

25 januari waren alle uitslagen bekend en daarmee ook mijn diagnose. Het was de laatste dag van mijn 40^e jaar dat ik leefde en kreeg ik te horen dat ik een kwaadaardige lymfekanker had en daarmee ook ‘goed nieuws’ was volgens de professor die mij sprak. Ik was ook blij dat ik weer een levensdreiging had overwonnen. Althans, die kans was nu niet groot. Een dag later zou ik jarig zijn. Ik heb mijn verjaardag gepland te vieren met mijn naaste familie en heb dat moeten afzeggen omdat 26^e in het ziekenhuis moest liggen voor een dag of tien.

Met de opkomst van corona, lag ik in het ziekenhuis. Terwijl ik uit de raam keek en mij ook zorgen maakte over de corona, kwam er een vriend langs die van artsen had gehoord dat er een coronapatiënt al in het ziekenhuis zat maar dat was toen nog niet in het nieuws. Officieel had Nederland toen nog maar 1 coronapatiënt, en 1 bij ons in het ziekenhuis. Ca. 1 week later las in de het nieuws dat er ook coronapatiënten in onze ziekenhuis lagen. Wellicht zat daar ook de eerste patiënt van Nederland met corona maar het had de media nog niet bereikt. In plaats van een verjaardag, begonnen mijn familieleden langs te komen voor steun. Niet alleen ik, maar President Erdogan van Turkije had ook wel andere dingen aan hun hoofd net als ik tijdens deze verjaardag. Ik heb ook een Turkse achtergrond namelijk.

Met kanker en corona risico’s doe ik mijn best om te overleven. Via thuiszorg kreeg ik een buddy. Maar zij is weer een ex-coronapatiënt. Mede daarom heb ik haar nog niet in het echt gezien. En voor mijn huwelijk had ik een baan nodig met een jaarcontract en door de corona, gaat dat nu ook niet door. Of het er nog ooit van komt met haar, nu weer mijn ex, met wie ik veel ups en downs had, geen idee. Ik acht de kans minder dan de helft, deels door de corona en deels door cultuurverschillen. Ze woont niet in Nederland helaas.

Terwijl ik mij in wellicht tien jaar niet heb zitten vervelen, heb ik nu met kanker en corona dit eventjes weer ervaren. Maar voor eventjes. Zelfs al ben ik structureel vermoeid, ben ik meerdere kilo’s afgevallen, heb ik haaruitval, slik meerdere medicijnen elke dag, ben wellicht mijn grootste liefde ooit (wellicht nu definitief) kwijt en loop ik met de risico van corona ook nog eens een risico om weer dood te gaan, is dit geen reden om het op te geven! Hoe groter de crisis, hoe groter de wederstand er kan zijn om weer op te kunnen staan, letterlijk en figuurlijk in mijn geval soms. En vergeet niet wat Winston Churchill ooit zei; ‘never waste a good crisis’. In mijn geval door de dingen te doen die ik al jaren had willen doen, nu wel voor elkaar te krijgen wat voorheen op de ene of andere manier maar niet lukte. Als je een of meerdere nadelen in een voordeel kunt ombuigen geen succes is, wat is dat dan wel? Ook al heb ik ook mijn angsten en zorgen, wellicht meer dan modaal en weet niet of ik ooit helemaal genezen zal worden, dan nog, heb ik veel bereikt de afgelopen maanden en ben er trots op! Hoe dan ook, een groots jaar voor mij die 2020.  A GRE@T  2020.

Ik had toevallig online gezien dat jullie naar verhalen zochten en vond mijn verhaal ook wel bijzonder zoals zoveel dingen samenkomen tijdens het coronatijdperk, zoals kanker op je verjaardag en in het ziekenhuis zitten ipv je verjaardag vieren. En wat ik hier uit kan leren of anders kan aanpakken en er sterker van kan worden ondanks corona een levensdreiging is voor mij ivm mijn ziekte. 

door IMDAT KAYMAZ