Double pandemic
door Steven Lewis
Vrijheid
Mijn vader heeft in de zomer van 2019 een hersenbloeding gehad, hij heeft toen drie maanden op de intensive care gelegen, en nog eens twee maanden op een reguliere afdeling. Vanaf januari dit jaar woont hij in een verpleeghuis. Hij was er heel slecht aan toe, heeft zich opgekrabbeld en gevochten. Cognitief is hij niet meer de oude, lezen en schaken op het niveau dat hij deed, is niet meer mogelijk. Maar hij doet het goed, alleen hij zit daar nu alleen. Hij is een ‘oude hippie’, een vrije geest, wars van autoriteit en regels. Dat juist hij nu in een dergelijke setting woont is verdrietig. Tegelijkertijd zie je hoe goed hij het doet, dat hij accepteert hoe het zit. En… blijkbaar… waardevol genoeg, want hij heeft echt gevochten. Elke zondag gaan we zwaaien, hij weet dat nu en wacht ons op. Tussendoor bellen doen we soms, maar hij is niet zo’n beller, dus dat is lastig. Zo heeft hij nooit een telefoon gehad. De dag na dit bezoek zat ik zo in mijn hoofd te malen, dat ik besloot te schrijven. Mijn moeder (die de tekening heeft gemaakt) attendeerde me hierop en vroeg me het in te zenden.
door Masha Spits
Volgende verhalen
Badtimestories, verhalen voor het slapengaan
Onze
partners
