Corona in de Stad

Corona.

Mijn leven was heel leuk voor corona zijn intrede deed. Ondanks mijn leeftijd (74) jaar, nog 2 dagen in de week aan het werk.

Eén dag betaald als keukenassistent in een sportcafé en één dag als vrijwilligster patiënten vervoer in het AVL. We gingen best vaak uit eten, hadden eters thuis, leuke uitjes met de kinderen, kortom een gezellig rijk leven. Net voor de corona-uitbraak, nog plaatsen besteld voor een paasontbijt in een restaurant met de familie, waar iedereen zich ontzettend op verheugde.

Toen brak corona uit.

In het begin nog een beetje lacherig doen, dat het allemaal wel mee zou vallen. Nou niet dus!

Mijn baas uit het sportcafé belde op, om te zeggen dat de zaak dicht was, dus dat ik voorlopig niet nodig was. Mijn vriend zit in de risico groep en in overleg met hem en de kinderen, heb ik tijdelijk het werken in het AVL los gelaten. De kans, dat ik misschien één van hen zou besmetten, was natuurlijk mogelijk. Door dit alles, kwam ik in een enorm dilemma terecht.

Was ik bang? Ja doodsbang, om in het ziekenhuis te belanden en dan misschien in het ergste geval op de IC terecht zou komen, wat ik absoluut niet wilde.

Was ik laf? Ja waarom niet gewoon doorwerken in het AVL?

Nota bene; ik, een dochter van ouders, die het verzetskruis opgespeld kregen. Die niet opgegeven hebben,  om er te zijn voor mensen, die dat nodig hadden.

Dat gevoel van schaamte, was heel sterk, vooral tegenover mijn moeder, die wel 3 kinderen had en gewoon doorging,

Elke dag, die ik wakker werd, denken: ha geen hoofdpijn, geen keelpijn geen rare kuchjes en gelukkig geen koorts!

En opeens, kwam er een verandering  in mijn gedrag. Liever nu ziek, dan over een maand, dan heb ik dat alvast gehad. En ja, dood gaan we toch eens een keer.

Over een week ga ik mijn werk bij het AVL weer hervatten

Vind het héél jammer, dat (wij) ik de laatste jaren van ons leven, zo moeten opletten en nadenken, wat wel en niet kan.

Geen honger, geen oorlog, een huis, gezonde kinderen, leuke man en een lijf, wat misschien best nog een tijdje door kan gaan met leven. Daar heeft Corona een stokje voor gestoken!

We zullen zien en wachten af.

door Toos de Reus