Corona in de Stad

Gedicht 1

Vandaag nog maar weer eens over corona. In Spanje en Italië vlamt het weer op. Amerika is dramatisch!!

En als we al dachten…

En als we al hadden gedacht. Dat we gewoon weer mochten. En als we al hadden gedacht. Dat dat wel kon.

Ik denk dat het voorlopig. Nog niet zo is.

Bedenk wel. Er is ernstig iets mis. Wereldwijd steeds weer gevallen. steeds meer besmette mensen. Niet bij honderd. Maar bij duizend tallen.

Nauwelijks is ergens. Een lockdown over. Of ergens anders. Duikt men er weer in.

Grenzen open. Grenzen dicht.

Toch gaan we weer op reis. Naar verre buitenlanden. Wat is er mis met onze eigen. Bossen, duinen, stranden.

Ga niet zo ver van huis. De zomer is ook in. Eigen land te vieren…

Hou een beetje afstand tot elkaar. Het is nodig. Dus, doe het maar.

Geef elkaar nog geen hand. Zit niet op een kluitje op het strand. Sta of zit niet te dicht op elkaar. Dat is niet leuk,. En soms ook heel naar.

Maar laten we weten!

Er is een virus dat door de wereld waart. Kijk maar eens op de overzichtskaart. Waarop de landen staan vermeld
Hoeveel corona doden het reeds telt.

Wellicht moeten wij leren. Dat er een tij is aangebroken. Dat niet eenvoudig zal zijn te keren.

Dat vergt veel denkwerk. En een blijvende wijziging. Van omgaan met elkaar.

Dat zullen we. Hardleers als we zijn. Moeten leren. Willen we hopelijk eens. Dit tij toch nog te kunnen keren.

Tonny Biesterveld

Dit tij willen we toch keren!

En wat als er weer. Een regel komt. Die het leven. In de stad verstomt. Die ons weer. Allen doet verdwijnen. In onze huizen. Achter onze gordijnen. Kinderen weer thuis moeten blijven. Omdat wij ze met ons gedrag. Uit de school verdrijven.

Wat hebben we aan een week. Vol van ‘Pride’. Waarin we vieren. Dat je mag zijn wie je bent. Het waait uit de vlaggen. Hoog in de lucht. Stralend in het blauw. ‘Je mag zijn wie je bent. Als mens, man of vrouw.’

Er wordt veel over gesproken. En moois over gezegd. Maar er komt minder van terecht. Als er blijvend dat virus is. Dat ons allen doet zijn. Een soort van alien. Niet alleen in het openbaar vervoer, In tram en trein. Maar ook in de openbare ruimte. Op straat en plein.

Wat komt er terecht van. ‘Je mag er zijn’. Als het virus je velt. De pijn, het infuus. Wellicht de dood.

Bedenk wel, Het virus beperkt. Verschillen worden versterkt.

Het kan niet genoeg gezegd. We mogen zijn die we willen zijn. Dat geldt voor duizend procent. Maar wees een vrouw en een vent. Die weet dat dat ook. Zijn verantwoordelijkheden kent .

We mogen het leven leiden dat ons past. Dat bij ons hoort. Dat we zó graag willen leven. Maar daar hoort nú bij. Een mondkapje dragen. Afstand bewaren. Ik zeg het nog maar even.

Ben ik teveel aan het beleren? Dat klopt. Dat vind ik zelf ook. Maar zeg nu zelf. Dit tij willen we toch keren.

Tonny Biesterveld

Coutinho in Nieuwsuur: ‘Er moet volgens het voorzorgsprincipe gehandeld worden en niet op bewijs.’

Ventileren…

Boerka verboden. Mondkapje verplicht. Ik zie nergens een boerka. Maar onze monden zijn dicht. Verborgen achter een. Doekje van stof. Van waar achter we spreken. Dat is wat lastig. Maar het gaat wel. Dat is intussen wel gebleken. Echter, het voelt soms ook wel benauwd. Als je van vrijuit spreken houdt.

Er zijn steeds meer mensen. Die zeggen: ‘We willen een mondkapjesverbod’. Want, zegt men: ‘We worden van onze vrijheid beroofd.’ Dat geloof je toch niet. Vrijheid woont in je hoofd!

Nu is het wel zo dat het nut. Van de mondkapjes. Niet echt is bewezen… Maar baat het niet. Dan schaadt het niet. Echter, stel dat het dragen wél baat. Dan lopen we veiliger op straat.

Het blijkt vooral te gaan. Om het goed ventileren van ruimten. Waar veel mensen tegelijk verkeren. Massieve gebouwen. Immense kantoren. Waar je sowieso als mens loopt verloren. En denk aan de klaslokalen. Waar onze kinderen in verblijven. Nodig, ze moeten leren. Maar is de ventilatie niet oké. Dan is geboden. Zet deuren en ramen open. Ventileren, ventileren, ventileren!

Tonny Biesterveld

Een nieuwe reeks gedichten over mijn beleving van het Amsterdam in coronatijd.

door Tonny Biesterveld