Corona in de Stad

22 maart 2020

Olga’s eigen coronakringetje

Zoals alle van ons mensen raakt de corona mij ook.

Nu moet ik toegeven dat de situatie went. Toen ik maandags hoorde dat we niet meer naar buiten mogen, alleen naar supermarkt of apotheek, en alleen hoognodig naar werk, flipte ik in eerste instantie wel. Een dikke week later begin ik er aan te wennen. Ik zit niet in een sociaal isolement begrijp ik. Ik bel of wordt gebeld, vaak zit ik dan een half uur of een uur aan de telefoon. Soms word ik iets te veel gebeld. Dan zeg ik het maar: sorry ik heb al genoeg gebeld vandaag, morgen? Grenzen stellen, wat is dat heerlijk en wat een lucht en ruimte geeft me dat in mijn hoofd!

Juist voor iemand die net uit de psychiatrische kliniek is gekomen, is het bijzonder noodzakelijk om structuur te houden. Ik weet het: het is voor iedereen belangrijk, zeker voor de workaholics die nu ongepland op de bank zitten en niet weten wat ze met zichzelf aan moeten.

Nu had ik voor mijn opname al een actieplan gemaakt. En ik heb deze na mijn ontslag weer ter hand genomen.

Voor ieder ½ uur of uur had ik een activiteit ingepland. Daarop een lijst met dingen die ik kan doen. Ik ben begonnen met de grote schoonmaak. Die doe ik ieder jaar, meestal begin ik in februari, dit jaar is die verschoven naar maart. Ik reis het hele huis door, radiators plinten, luxaflex, deuren, leidingen, alles word schoon. Kastjes van buiten en binnen, lampen, boven op de kasten. Overal kom ik, alles, echt alles komt door mijn bedrijvige handen.

Ik heb  een lijst met wat ik ter recreatie kan doen.

De zes weken dat ik in de kliniek zat, heb ik heel veel gewandeld en gesport. Dat is iets wat ik doorgetrokken heb naar huis. Het zorgt ervoor dat ik ‘s nachts goed slaap en het is fantastisch tijdverdrijf.

In de kliniek heb ik een stappentellerapp op mijn telefoon geïnstalleerd; minimaal 7000 stappen per dag moet ik zetten. De dagelijkse boodschappen, doe ik lopend met mijn trekkarretje of mijn rugzak.

Ik kom regelmatig spullen tegen die ik moet naaien. Tegenwoordig stop ik mijn sokken weer, voorheen gooide ik ze weg als ze stuk waren. Alles in het kader van dagbesteding.

Breien doe ik al maanden, ik brei vierkante lapjes. Zinloos is het niet, het plan was om er een deken van te maken. Het plan is veranderd, de deken zal niet voor mij zijn, maar voor mijn Peruaanse achternichtje van twee die binnenkort met moeder naar haar vader in Nederland zal emigreren. De twee moeten wachten tot de grenzen weer open gaat om herenigd te worden.

Kleuren doe ik al meer dan vierenhalf jaar. Ik ben het een beetje beu, maar in nood kan ik er altijd naar grijpen. En ik heb besloten mijn hoofdklachten te negeren, ik ben weer iedere dag aan het schrijven. Daar voel ik me al veel beter door.

Als laatste :

Nog maar twee keer per dag kijk ik naar het journaal. Ik werd er dieptreurig van, en zoals altijd, ik ben niet de enige: andere mensen vinden dat ook. Als ik wat gepraat wil, luister ik 3fm.

Het actieplan geeft structuur, het houd me in het NU, en ik pas hem aan hoe mijn dag verloopt. Dat mag, zo’n hele strenge structuur heb ik op dit moment niet hard nodig. De minuten die ik voorheen omtrok, zijn uren geworden, dagen.

Dan heb ik zelf nog wat vragen: Hoe verplaatsten virussen zich? Springen ze? Of rennen ze? Misschien glijden ze.

En hoe lang blijft de lucht nog bezwangerd met het virus? Als ik tien seconden later de supermarkt in kom, en iemand loopt anderhalve meter voor mij, hoelang zweeft dat virus nog in de lucht?

Al mijn vragen worden beantwoord door het internet:

De wetenschappers hebben nu diverse materialen onderzocht die de mens vervuilt heeft met bijvoorbeeld met een virus vervuilde hand. Uit deze test kwam naar voren dat het coronavirus langer dan verwacht goed kan overleven op bijvoorbeeld deurkrukken, handvatten en knoppen. Maar ook op plastic en roestvrij staal blijkt het virus met gemak zo’n 6 tot 7 uur te kunnen overleven.

De onderzoekers kwamen er ook achter dat het virus in de lucht kan blijven hangen. Onbekend is wel hoe sterk het virus blijft en of het dus sterk genoeg blijft om de mens te besmetten.

Op vrijdag 13 maart 2020 kwam ik thuis na een verblijf in de psychiatrische kliniek, de High Care van GGZ Ingeest waar ik zes weken verbleef. Die maandag daarop, 16 maart, ging het land in de intelligente lock down. Ik had bijzonder veel behoefte aan structuur en sociale contacten die weg vielen bij de lock down. Hier beschrijf ik hoe ik alles inzet om te herstellen en gezond te worden. De eerste column laat zien hoe ik dat verkreeg. De tweede column is meer beschouwend van aard.

Natuurlijk verandert de informatiestroom per dag, per uur. Daarom moeten mijn columns in het licht van de voortschrijdende tijd worden geplaatst.

door Olga de la Fontaine