Corona in de Stad

Door het vermoeden dat er een pakketdief actief was in mijn apparte-mentencomplex in de Nieuwmarktbuurt, verloor ik – bijna – het vertrouwen in de vriendelijkheid van de mens.

Vanmorgen was ik aan het Zoomen, toen er werd aangebeld door de post-bezorger. Een pakketje. Ik wist direct dat het het verjaardagscadeau moest zijn dat mijn vriendin voor me besteld had; dat hadden we namelijk samen online uitgezocht. Ik vroeg de bezorger door de telefoon bij de bel of hij het in de gang kon leggen. Dat is sneller voor hem dan dat ik die vijf trappen afren en hij al die tijd buiten staat te wachten. Hij zal het wel druk hebben met al die mensen die nu online bestellen. Vervolgens ging ik verder met mijn Zoomgesprek en ik vergat het pakket op te halen. Uren later ging ik via de binnenplaats naar buiten, waardoor ik niet door die bewuste gang kwam en opnieuw het pakket vergat.

Toen ik na het boodschappen doen de sleutel in het slot van de voordeur stak, bedacht ik ineens weer wat ik vergeten was. Vol verwachting liep ik de gang in. Niets! Geen pakketje te bekennen. Ik keek om me heen, maar zo breed is die gang nu ook weer niet, dus er lag écht nergens een pakket. Ineens dacht ik terug aan het briefje dat hier twee jaar geleden in het gebouw hing: “of de pakketdief eens op wilde houden met het jatten van pakketten”.

Terwijl ik de trappen op liep naar boven, werd ik steeds bozer. Hoe kon het dat in deze tijd mensen nog steeds zo gemeen konden zijn dat ze ons pakket pikten? Ik had nota bene aan het begin van dit hele gebeuren briefjes bij al mijn buren door de bus gedaan dat ik boodschappen voor hen wilde doen als zij dat niet konden of durfden, en sinds een paar weken zwaaien we allemaal heel lief naar elkaar als we weer eens op de galerij in de zon zitten. En dan jatten ze nu, terwijl ik als zzp-er nul inkomen heb, het cadeautje dat ik voor mijn feestjesloze verjaardag van m’n vriendin zou krijgen?! Woest stampte ik de treden op, terwijl ik de tekst op het briefje bedacht dat ik straks in de gang zou ophangen: “Hallo pakketdief. Ik had gehoopt dat deze periode voor meer vriendelijkheid zou zorgen, maar op zaterdag 11 april heb jij het cadeau dat ik zou krijgen van mijn vriendin – die hard werkt in de zorg – gestolen uit de…”

Ho! Wacht… Ik ben boven, voor ons huis. En wat staat daar op ons tafeltje op de galerij, in de zon…? Het door onze buren naar boven gebrachte pakketje. Want deze periode zorgt daadwerkelijk voor meer vriendelijkheid.

Door het vermoeden dat er een pakketdief actief was in mijn apparte-mentencomplex in de Nieuwmarktbuurt, verloor ik – bijna – het vertrouwen in de vriendelijkheid van de mens.

Vanmorgen was ik aan het Zoomen, toen er werd aangebeld door de post-bezorger. Een pakketje. Ik wist direct dat het het verjaardagscadeau moest zijn dat mijn vriendin voor me besteld had; dat hadden we namelijk samen online uitgezocht. Ik vroeg de bezorger door de telefoon bij de bel of hij het in de gang kon leggen. Dat is sneller voor hem dan dat ik die vijf trappen afren en hij al die tijd buiten staat te wachten. Hij zal het wel druk hebben met al die mensen die nu online bestellen. Vervolgens ging ik verder met mijn Zoomgesprek en ik vergat het pakket op te halen. Uren later ging ik via de binnenplaats naar buiten, waardoor ik niet door die bewuste gang kwam en opnieuw het pakket vergat.

Toen ik na het boodschappen doen de sleutel in het slot van de voordeur stak, bedacht ik ineens weer wat ik vergeten was. Vol verwachting liep ik de gang in. Niets! Geen pakketje te bekennen. Ik keek om me heen, maar zo breed is die gang nu ook weer niet, dus er lag écht nergens een pakket. Ineens dacht ik terug aan het briefje dat hier twee jaar geleden in het gebouw hing: “of de pakketdief eens op wilde houden met het jatten van pakketten”.

Terwijl ik de trappen op liep naar boven, werd ik steeds bozer. Hoe kon het dat in deze tijd mensen nog steeds zo gemeen konden zijn dat ze ons pakket pikten? Ik had nota bene aan het begin van dit hele gebeuren briefjes bij al mijn buren door de bus gedaan dat ik boodschappen voor hen wilde doen als zij dat niet konden of durfden, en sinds een paar weken zwaaien we allemaal heel lief naar elkaar als we weer eens op de galerij in de zon zitten. En dan jatten ze nu, terwijl ik als zzp-er nul inkomen heb, het cadeautje dat ik voor mijn feestjesloze verjaardag van m’n vriendin zou krijgen?! Woest stampte ik de treden op, terwijl ik de tekst op het briefje bedacht dat ik straks in de gang zou ophangen: “Hallo pakketdief. Ik had gehoopt dat deze periode voor meer vriendelijkheid zou zorgen, maar op zaterdag 11 april heb jij het cadeau dat ik zou krijgen van mijn vriendin – die hard werkt in de zorg – gestolen uit de…”

Ho! Wacht… Ik ben boven, voor ons huis. En wat staat daar op ons tafeltje op de galerij, in de zon…? Het door onze buren naar boven gebrachte pakketje. Want deze periode zorgt daadwerkelijk voor meer vriendelijkheid.

door Linda Kasander