Corona in de Stad

“Welkom bij Atria, het kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis!” Er klonk slechts een licht sarcasme door in de stem van mijn stagebegeleider. Daar zat ik op mijn gescheurde leren bankje, met zicht op mijn nog onopgemaakte bed, hemelsbreed zo’n 64 kilometer van de Vijzelstraat 20 vandaan. Ik begon mijn stageperiode op de marketing- en communicatieafdeling van Atria….thuis. Met collega’s die niet meer waren dan een klein vierkantje hoofd en schouders, als ik mijn beeldscherm al aan de praat kreeg. Bijkomstig voordeel is dan wel weer dat ik nu kan notuleren op stemgeluid. Als dat niet goed op je cv staat in het nieuwe “normaal”?

Ook Atria moest door corona noodgedwongen de strijd voor gendergelijkheid en emancipatie thuis voortzetten, vanuit het washok, met de poes die over het toetsenbord loopt en op de achtergrond het boren van de buren die hun huis verbouwen. En zelfs nu andere bedrijven met inschrijfroosters zijn begonnen, blijft het rustig in het Atria kantoor. Althans, rustig… waarschijnlijk zullen onze buren geïrriteerd op het mute-knopje drukken van hun zoomsessie. De quarantaine ging voor ons naadloos over in de verbouwing van Atria, met als resultaat dat er tussen de stof en brokstukken slechts een paar bureaus staan voor de collega’s die deze chaos moeten overzien.

Tegelijk werd afgelopen tijd des te meer duidelijk hoe belangrijk het werk van Atria is. De corona-crisis bleek namelijk alles behalve genderneutraal te zijn. Tijdens een crisis neemt het risico op gender gerelateerd geweld toe en het werd pijnlijk duidelijk hoe vrouwen nog steeds de meeste verantwoording dragen voor de taken in huis en het verzorgen van de kinderen. Daarnaast wordt twee derde van de vitale beroepen vervuld door vrouwen, hun werk in de frontlinie is van levensbelang en hopelijk zal dit ook leiden tot een structurele en economische herwaardering van zorgende beroepen en rollen. Als Atria zitten we dan ook, vanuit onze eigen huizen, bovenop de verschillende ontwikkelingen en proberen inclusieve besluitvorming te bevorderen.

Maar, afgelopen week mocht ik mijn mondkapjes wassen en mijn joggingsbroek verruilen voor een heuse spijkerbroek. Om de tussentijdse mijlpalen te vieren en de zomerperiode in te luiden gingen we met elkaar heerlijk corona-proof uit eten. Voor het eerst ontmoette ik mijn collega’s in full-body en offline, was er ruimte voor gesprek dat niet bestond uit agendapunten en konden we elkaar recht aankijken. Zelfs al had ik hen nog nooit ontmoet, toch had ik mijn collega’s gemist, had ik het gewone menselijk contact wat bij samenwerken hoort gemist. Misschien viel dit tripje niet onder uiterst noodzakelijk, maar geloof me, de laatste trein uit Amsterdam was zeer rustig. Welkom bij Atria.

door Jetske Venema