Elise on the photo Colorado Feeders
door Foam
Ramadan quarantined
Dit jaar bracht de ramadan de nodige spanningen met zich mee.
Daar waar ik me altijd verheugde op sereniteit, was ik nu gespannen
Voor het eerst solo de ramadan in, zelf koken, zelf opstaan, zelf het vasten verbreken zonder anderen om mij heen.
De spanning van het werken in een ziekenhuis waar de eerste corona-opvangen gedaan worden ging over naar spanning over het onbekende van een eenzame ramadan
Als verpleegkundige weet ik dat stress nadelig is voor de weerstand, die bij mij al laag genoeg is
Probeerde het positieve alsnog in te zien
Opnieuw laden en stellen van doelen gaan nog door
Bellen met mijn ouders en familie kan altijd nog
Wellicht brengt deze periode mij nog dichterbij mezelf
Dat deed het
Emoties onder controle, spanningen ontspannen middels afleidingen
Daar waar het schrijven in het begin niet lukte, ben ik nu herstart met het bijhouden van een dagboek
Raak geïnspireerd door het alledaagse, zoom in op hetgeen we vergaten
Meditaties, gebeden, koken, zelfstandigheid, schrijven, nieuwe platforms ontdekken, open mics
Doorgaan met trainen, nieuwe trainingen aangaan, onwijs veel nachtdiensten, stemtraining, tekenen
Ik houd mezelf bezig, leef in dankbaarheid en ben tevreden
Voor het eerst bij mijn moeder geweest, een paar dagen geleden
Mijn pasgeboren neefje toch durven vasthouden, na zes weken
Durf steeds een beetje meer, ken m’n lichaam vele malen beter
Een met mezelf, iets verder van m’n medemens
Weg van de ruis, blik naar binnen
Nu een echte volwassene, zei ik laatst nog tegen een vriendin
Deze ramadan voor het eerst niet gebivakkeerd bij mijn moeder
Mezelf leren ontplooien, allang al, maar nu echt!
Nu een met de honger van een ander, niet enkel voor eten, ook voor aanraking, voor liefde, voor contact
Een met de honger voor connectie
Tevens het voeden van de ziel
Ik sta stil
Nee, nu echt stil
Daar waar ik streed om op te treden, op zoek naar meer, meer, meer
Kom ik er nu achter dat ik veel heb gedaan, vrij veel
Al zijn er nu nog tien dagen te gaan,
kan ik met trots en tevredenheid terugblikken
De ramadan in quarantaine heeft me de waarde van zelfreflectie doen herleren.
~ Lady General ~
My cousin Ilias Zian approached me with the question if I wanted to submit something for the Amsterdam Museum. Now that my performances have literally come to a standstill, I’m naturally eager to be allowed to participate in something again. This is why I wrote my text with the focus on ramadan in quarantine. Don’t get me wrong, I still write every day, yet this feels different from writing on commission and completely different from performing.
This year ramadan brought with it some tensions
Where I always looked forward to serenity, I was now tense
For the first time solo into Ramadan: cooking yourself, getting up, breaking fast without others around me.
The excitement of working in a hospital, where the first corona-reception is done, went over to excitement about the unknown of a lonely ramadan.
As a nurse, I know that stress is detrimental to resistance, which is already low enough for me
Tried to see the positive side after all
Reloading and goal setting will continue
Calling my parents and family can always
Perhaps this period will bring me even closer to myself
It did.
Emotions under control, tensions relaxed by distractions
Where writing didn’t work in the beginning, I’ve now restarted keeping a diary
Get inspired by the mundane, zoom in on what we forgot.
Meditations, prayers, cooking, independence, writing, discovering new platforms, open mics
Continue training, start new training, lots of night shifts, voice training, drawing, etc.
I keep myself busy, live in gratitude and am satisfied
First time at my mother’s, a few days ago.
Dare to hold on to my newborn nephew, after six weeks
Dare more and more, know my body much better.
One with myself, a little further from my fellow man
Away from the noise, look inside
Now a real adult, I said to a friend the other day
This Ramadan for the first time hasn’t stayed with my mother
Learning to develop myself, long time ago, but now for real!
Now one with the hunger of another, not only for food, also for touch, for love, for contact
One with an appetite for connection
Also nourishing the soul
I’m standing still
No, really quiet now
Where I fought to perform, looking for more, more, more
Now I find out I’ve done a lot, pretty much
Although there are still ten days to go,
I can look back with pride and satisfaction
The ramadan in quarantine has made me re-learn the value of self-reflection.
by Mariëm Zian, a.k.a Lady General
Next story
Covid-19 Aloud
City under lockdown
Our
partners
