Corona in de Stad

EEN MENS

Het is begonnen. Wat is begonnen? Het. De kanteling. De beweging naar opzij. Dat waarvan we wisten dat het naderbij kwam. Als een hand die langs je dijbeen omhoog kruipt. Bedoel ik dat? Nee! Wat bedoel ik eigenlijk? De schroeven in mijn hoofd komen los. Alles leek zo zeker.  Vastgesteld voor de komende jaren. Het pad uitgestippeld. De race al gelopen voor het startschot klonk.
In die zin is het goed. Goed dat iemand met een hamer een enorme tik heeft uitgedeeld! Alles uit het lood geslagen.
Zo verwend als we waren. Dat we ons druk maakten over een afwasbare insecten-tatoeage. Over het zoveelste afscheidsconcert van een Duitse schlager-artiest. Over moestuintjes. Al die keren dat we ons door dat soortbullshit lieten verleiden. Dat ik me liet verleiden. Laat ik het bij ‘ik’ houden. Ik kan alleen nog maar vanuit ‘ik’ spreken. Al het andere is vervaagd, al de anderen. Jouw adem achter het vormeloze glas. Of is het plastic? Jouw handen machteloos op afstand. Je klauwen. Ik begrijp je niet langer.
Begreep ik je dan ooit? Je taal is vervormd. Je stuurt me emoji’s en denkt dat ik ze kan lezen. Dat ik er van geniet. Dat ik er om kan lachen. Maar ik snap ze niet. Ik wil ze niet. Geen emoji’s, geen grappige films, geen challenges. Als dit is wat je bent geworden, blijf dan weg uit mijn hoofd. Ver weg. Ik wil een ijskoude emmer water over mijn hoofd. Ik wil rillen van de hitte. Ik wil met mijn nagels jouw vel openkrassen. Ik wil het zweet van je voorhoofd wissen. Wil ik dat? Ik weet het niet.
Het is begonnen. De versnelling is voelbaar. Ik moet me vasthouden aan de aarde.  Beelden schieten voorbij. Ik sla op de klok, ik trap mijn computer kapot, sloop mijn telefoon. Niets helpt. Nu het begint.
Gisteren. Was dat gisteren? Ja. Het was gisteren. Of vorige maand? Weet je. Als je het grote razen hoort, de boze klank, het ijzig zwijgen, denk dan aan mij. Dat is alles wat ik vraag.
Denk aan mij.
(…)
Log uit.

29 maart 2020

Ik schreef deze tekst voor een coronaproof-project van Merel Severs. Er is een video van gemaakt door actrice Anneke Sluiters. Dit is puur de tekst, die ik schreef eind maart. Volgens diverse mensen drukt de tekst perfect de gemoedstoestand uit (verwarring, angst, soms wat hoop), die velen tijdens de lockdown-maanden ervoeren.

door Don Duyns