Corona in de Stad

Dit is ‘Aanraking 6’ uit het Omhelzingspakket.

Het Omhelzingspakket is een intitiatief van Emke Idema. Om haar eigen omhelzingsleemte te vullen, is ze aanrakingen op gaan diepen uit haar herinnering. Door ze zich zo levendig mogelijk voor de geest te halen, kon ze ze opnieuw beleven. Met een selectie uit haar verzameling stelde ze het Omhelzingspakket samen. Dat pakket kun je bestellen en sturen naar iemand die je een omhelzing gunt.

De ontvanger krijgt negen dagen lang een aanraakverhaal in zijn of haar mailbox. Om te luisteren, te lezen en met een tekening van beeldend kunstenaar Ank Daamen erbij. Het pakket is een intiem ritueel waarmee je even een arm om iemand heen slaat.

Aanraking 6 – Mijn eerste vriendje – kantelpunt in mijn omhelzingsgeschiedenis

Dit is Aanraking zes uit het Omhelzingspakket. Hij gaat over mijn eerste vriendje en is een kantelpunt in mijn omhelzingsgeschiedenis.

De stoep voor mijn studentenkamer heeft nog nooit zo lekker gestaan. Ik neem afscheid van Samuel, die mijn eerste vriendje aan het worden is. We hebben al een paar keer met elkaar afgesproken. Ik durfde hem te zoenen, omdat ik zeker wist dat ik toch niet voor altijd met hem wilde zijn. Samuel is groot, slank, en een beetje krom van de onzekerheid uit zijn puberjaren, die nog maar net achter hem liggen.

We hebben deze avond door de stad gezworven. Over de Vismarkt, waar de markt al weg was, langs de dichte Perry Sport, de dichte V&D, de dichte juwelier en langs de eetcafés waar mensen op terrassen nog zaten na te borrelen. De schemer is ingevallen en de warmte van de dag is uit de lucht verdwenen. Ik heb kippenvel. We hebben besloten dat ik naar mijn kamer ga en hij naar de zijne. Te veel samen zijn voelt nog niet goed.

‘Nou tot de volgende keer dan.’

‘Ja, tot de volgende keer.’

Op de stoep voor mijn huis pakken we elkaar vast. We zijn gewend om een gesprek te voeren, grappen te maken, elkaar uit te dagen, maar niet om elkaar aan te raken. Het gaat onwennig, we hebben nog niet de routine van geliefden.

De keren hiervoor tongzoenden we als afscheid, vooral omdat ik dacht dat het zo hoorde. Maar nu doen we dat niet. Ik sla mijn armen om Samuel heen en voel zijn warme rug onder het krakerige overhemd. Het voelt volwassen om een lichaam in een overhemd liefkozend aan te raken. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. We zeggen niets.

Hij ademt lichtjes. Hij ruikt lekker. De wind waait door mijn haar en door mijn trui. Zijn armen vormen warme strepen op mijn rug. Zo staan we een tijdje. Hij maakt geen aanstalten om zich los te maken. Ik ook niet. Het wordt steeds minder afscheid nemen wat we doen. We houden elkaar vast en we staan. Verder niets. We worden langzaam één wezen, met elke ademhaling voegen onze lichamen zich een beetje meer naar elkaar. We passen precies. Het staat verdomde lekker. Zou hij het okee vinden om nog even te blijven staan? Hij verlegt zijn armen een beetje, waardoor de omhelzing weer helemaal nieuw voelt. Tijd is iets voor andere mensen. Samuel absorbeert alles wat vervelend is in de wereld. Ik denk niets.

Afgaande op de kerkklokken staan we drie kwartier op de stoep. We maken ons haast gelijktijdig los. Het is alsof ik heb geslapen en heel fit wakker geworden ben. Zijn ogen staan sloom en liefdevol.

Nooit eerder heeft iemand zich zo volledig aan mij gegeven. Alleen mijn moeder, toen ik klein was. Maar dat kan ik me haast niet meer herinneren. Aanraking is altijd ritueel geweest, of per ongeluk. Andere lichamen waren vluchtig. Deze omhelzing is een keerpunt: ik begrijp ineens dat er mensen zijn om tegen aan te leunen in het leven. Vanaf nu ligt er een wereld aan mogelijkheden voor me open.

Dit was Aanraking zes. Morgen vertel ik je over een minder prettige aanraking, die wel veel indruk maakte. Ik vond dat die niet mocht ontbreken. Tot morgen.

–

Beeld: Ank Daamen

Koop hier uw Omhelsingspakket

door Emke Idema